Το τι βλέπουν τα παντέρμα τα ματάκια μας και τι ακούνε τα καημένα τα αυτάκια μας έξι σχεδόν χρόνια τώρα στο GAS μπορεί να περιγραφτεί μόνο σε βιβλίο (χμμ, δεν είναι κι άσχημη ιδέα). Μεταξύ άλλων και το εξής:
Ένας πολύ καλός κύριος αγόρασε ένα άριστης ποιότητας, καταπληκτικό κράνος, από τα ακριβότερα στο είδος του, για να κυκλοφορεί με το σκούτερ του στην πόλη και για κοντινές εκδρομές. Έχουμε δώσει καμιά πενηνταριά ίδια και καμιά πεντακοσαριά άλλα μοντέλα της ίδιας μάρκας, όχι απλώς χωρίς πρόβλημα – όλοι οι ιδιοκτήτες έχουν κολλήσει με την μάρκα και αποκλείεται να πάρουν οτιδήποτε άλλο εις τους αιώνες των αιώνων αμήν. Όμως σ’ αυτόν τον άτυχο χάλασε κάτι που δεν αλλάζει γιατί είναι μέρος του κράνους και δεν δίνεται σαν ανταλλακτικό, και ούτε περνάει σαν εγγύηση γιατί για την εταιρεία θα μπορούσε να το έχει προκαλέσει αυτός. Πιάσ’ το αυγό και κούρεφ’ το. Ούτε να ξαναδεί την μάρκα στα μάτια του δεν θέλει, παρόλο που κατά κοινή παραδοχή είναι μία από τις δύο καλύτερες του κόσμου. Είναι αστείο όμως: κάποιοι πάνε και παίρνουν δέκα λαμπάκια με δέκα ευρώ και τους καίγονται την πρώτη μέρα τα τέσσερα και δεν λένε τίποτα, άλλοι αγοράζουν κινέζικο εργαλείο σούπερ ντούπερ ουάου, όχι ιδιαίτερα φτηνό, και τα παίζει στην τρίτη χρήση και πάλι δεν λένε τίποτα. Όταν όμως χαλάσει κάτι ποιοτικό που έχουν αγοράσει δεν υπάρχει καμία ελαστικότητα στο ένα τοις εκατό του κατασκευαστικού λάθους που (ίσως) υπάρχει. Όταν την πατάει αυτός ωρύεται – δίκαια κατά τη γνώμη του, υπερβολικά αυστηρά για τη δική μας.
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 5/12/2013
