Ας μην είμαστε αχάριστοι, πέντε μέρες στα Κύθηρα ήταν καταπληκτικές και αρκετές για να φορτίσουν λίγο οι μπαταρίες. Εκεί, κάτω από την ομπρέλα, άφησα για λίγο το αγαπημένο μου βιβλίο και έπιασα λίγο την κουβέντα με τον εαυτό μου. Καλά τα πήγαμε. Τον ρώτησα αν τα χρήματα δεν ήταν θέμα, που θα ήθελε να ταξιδέψει; Κι αυτός μου απάντησε “ένα μήνα στην Ιαπωνία.”
GASΟΛΟΓΙΕΣ #411 | Kithera
Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2020
Σπουδαίο πράγμα. Και απαραίτητο. Χρειάζεται που και που να διακόπτουμε από τη ρουτίνα και το άγχος, τον απαίσιο ήχο του ξυπνητηριού, την κατεβασμένη φάτσα μέχρι τη δουλειά, τα μούτρα κατά τη διάρκειά της. Και την κίνηση, και τον όχλο που έχει τρελαθεί από τη ζέστη και την παράνοια, και τα τηλέφωνα... Ναι, οι διακοπές είναι απαραίτητες.
Δεν μπορείς να παίρνεις και να παίρνεις, και να μην δίνεις τίποτα. Δεν γίνεται να σε φροντίζει, να σε πηγαίνει βόλτες, να σου είναι πιστή, ετοιμοπόλεμη, και συ να τη γράφεις στα μαύρα τα κατάστιχα. Να την προσέχεις τη μοτοσυκλέτα σου (και την κοπέλα σου παρεμπιπτόντως).
Την Δευτέρα που μας πέρασε 15 του μήνα, ξεκίνησαν πανηγυρικά οι εκπτώσεις, οι οποίες θα κρατήσουν μέχρι τέλος Αυγούστου. Μην τις σνομπάρετε τις εκπτώσεις, βγείτε να χαζέψετε και θα δείτε ότι θα βρείτε πολλά πράγματα σε τιμές που δεν είχατε φανταστεί.
Εδώ και πολύ καιρό, έχουμε αποφασίσει ότι ο πολυτιμότερη επένδυσή μας δεν είναι οι καταθέσεις που έχουμε στην τράπεζα (μηδέν εις το τετράγωνο), ούτε ο χρυσός που έχουμε θάψει στην πίσω αυλή του GAS (πηγαίνετε να σκάψετε να δείτε πόσο θα βρείτε), ούτε οι πανάκριβες μοτοσυκλέτες μας (ζάρπα Χανιώτικη τραβηχτή). Ο σημαντικότερος θησαυρός μας είστε οι φίλοι μας, οι παλιοί, οι μεταγενέστεροι και οι μελλοντικοί.
Αντιγράφουμε από το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής: “Εγκαίνια: η επίσημη τελετή που γίνεται με την ευκαιρία της αποπεράτωσης και της παράδοσης για χρήση ενός καταστήματος ή τεχνικού έργου”. Ξέρετε, εκείνες οι βαρετές συναθροίσεις που μαζεύονται οι συγγενείς, ο μπατζανής και ο κουμπάρος του, χασμουριούνται και ανυπομονούν να φύγουν.
Το τι χάος επικρατεί στο μυαλό των περισσοτέρων, ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα, δεν λέγεται. Έχει μπερδευτεί ο κόσμος από τα τόσα που ακούει, το έχει πει άλλωστε και ο Κλιντ Ίστγουντ “οι απόψεις είναι σαν τους πισινούς, ο καθένας έχει και από μία.” Έτσι είναι, γιατί ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του, στα φόρουμ γίνεται της μουρλοκακομοίρας – υπάρχουν ένα-δύο που γράφουν σωστά πράγματα και άλλοι ενενήντα οκτώ που γράφουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι.
Μας έλεγε τις προάλλες μια φίλη μας που οδηγεί μοτοσυκλέτα, ότι τη ρωτούν πολλές στο δρόμο αν είναι δύσκολο για μια γυναίκα να καβαλάει μεγάλες μοτοσυκλέτες. Ορισμένες μάλιστα μεγάλες κυρίες τις έχουν πει πόσο πολύ έχουν μετανιώσει που δεν έμαθαν ή δεν προσπάθησαν να μάθουν ποτέ. Μη μασάτε καλές μου, αν πραγματικά θέλετε τολμήστε το. Δεν είναι καθόλου δύσκολο.
Ποιον θεωρείτε πολύ καλό αναβάτη μοτοσυκλέτας; Αυτόν που δεν πέφτει; Σωστό εν μέρει, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτή η προϋπόθεση. Εμείς θεωρούμε αυτόν που μπορεί αν θέλει να πάει από σβέλτα μέχρι πολύ γρήγορα με αυτοπεποίθηση, με τη μοτοσυκλέτα πάντα προβλέψιμη και σταθερή υπό τον απόλυτο έλεγχό του, χωρίς να κινδυνεύει ποτέ από σφάλμα δικό του.
