Ένα πολύ σημαντικό πράγμα στο οποίο λίγοι δίνουν τη σημασία που του αξίζει, είναι το βασικό σημείο επαφής μας με την μοτοσυκλέτα – η σέλα. Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που αφήνουμε τελευταία για βελτίωση, μόλις όμως το κάνετε θα απορείτε πως μπορούσατε χωρίς αυτό τόσο καιρό.
Την προηγούμενη φορά είδαμε τα καλά των μηχανόβιων. Πολύ κουλ τύποι. Έχει όμως και μερικά χούγια ο μοτοσυκλετιστής Ρωμαίος που πρέπει να γνωρίζει η υποψήφια Ιουλιέτα:
Αν το αγόρι (ή το κορίτσι) που επιθυμείς καβαλάει μοτοσυκλέτα, τότε να ξέρεις ότι αυτομάτως διαθέτει πάρα πολλά πλεονεκτήματα.
Για το τέλος αφήσαμε το καλύτερο. Ή μάλλον το χειρότερο. Σύμφωνα με την αγγλική έρευνα Hurt Report του 1981 – την μεγαλύτερη έρευνα που διεξήχθη ποτέ για τα μοτοσυκλετιστικά ατυχήματα – το οινόπνευμα είναι υπεύθυνο για παραπάνω από το 50% όλων των βρόντων με μοτοσυκλέτα. Όχι το οινόπνευμα που καθαρίζουμε τις κόλλες στο τζάμι από τα αυτοκόλλητα, αυτό που πίνεται.
Ο πιο λαχταριστός χώρος όταν τα αυτοκίνητα έχουν κολλήσει στην κίνηση, είναι συνήθως το κενό ανάμεσα στη γραμμή των παρκαρισμένων αυτοκινήτων δεξιά (αριστερά εάν μας ακούτε από Κύπρο, Αγγλία, Αυστραλία, Ινδία, Ιαπωνία, Νότια Αφρική). Τι ωραία τι καλά, όλοι κολλημένοι κι εσύ πας κύριος εκεί στην αναμεσάδα (advanced κρητική λέξη), μέχρις ότου ανοίξει μία πόρτα ενός παρκαρισμένου για να βγει ο ανόητος που μιλάει στο κινητό. Μπαμ και σούπερμαν στην καλή περίπτωση.
Σε ποιον δεν έχει συμβεί: εκεί που πας τύπος και υπογραμμός στη λωρίδα σου, ξαφνικά πετιέται στα καλά καθούμενα το αυτοκίνητο από την διπλανή λωρίδα, το οποίο παραλίγο να σε απογειώσει – ευτυχώς που έχεις αντανακλαστικά μύγας με τόσο πάκμαν που έπαιζες μικρός και την γλίτωσες στο τσακ. Τι απαντάνε οι περισσότεροι στην αυθόρμητη παρατήρηση «που πας ρε γίδι;» «Συγνώμη δεν σε είδα».
Υγρά, κρύα και γλιστερά πράγματα πέφτουν συχνά από τον ουρανό. Άλλες φορές γλιστράνε λίγο, ενώ κάποιες άλλες σαν σαπούνι πάνω σε πάγο. Ακούστε μας όμως και μην πανικοβάλλεστε. Καταρχάς, έχει η μοτοσυκλέτα σας κατάλληλα λάστιχα ή κυκλοφορείτε στο δρόμο με σλικ λάστιχα πίστας; Μήπως είπατε «ε ας περάσει κι αυτός ο χειμώνας και από άνοιξη θα βάλω καινούργια λάστιχα στο σκούτερ»; Καθόλου καλές ιδέες.
Μία από τις πιο κωμικοτραγικές αιτίες σαβούρδας συμβαίνει κατά την οδήγηση με ανόητους φίλους. Ξέρετε, αυτούς που από την κάψα τους που βγήκαν βόλτα με τους κολλητούς τους αρχίζουν τα καφριλίκια και πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο όπως οι μπίλιες στο αμερικάνικο μπιλιάρδο.
Κι εκεί που καβαλάς περήφανος την καταπληκτική, μονάκριβη, την-καλύτερη-που-κυκλοφορεί για σένα μοτοσυκλέτα σου, ε όχι – πετάγεται ξαφνικά στα δύο μέτρα ένας μαύρος τράγος/ μία πανέμορφη κοπέλα/ ένας παππούς με γουρλωμένα μάτια. Πατάς το μπροστινό φρένο με δύναμη πρωταθλητή άρσης βαρέων βαρών και το επόμενο πράγμα που βλέπεις είναι τη μοτοσυκλέτα σου να σέρνεται στην άσφαλτο σε αργή κίνηση.
Πας ωραία και καλά, έχεις πάρει φόρα καλή και στρίβεις τέζα. Πω πω πω, ούτε ο Μάρκεζ στα Moto 2 λέμε. Και ξαφνικά κλείνει απότομα η στροφή και «σε πετάει έξω». “Γαμώτ’ γαμώτ’” που λέει και ο Ζαννό ο Σαμουράι στο Joe Bar, τσαρούχωμα στα φρένα και κατευθείαν αντίθετο ρεύμα σε μπαριέρες ή στο χαντάκι. Το συναίσθημα είναι ανατριχιαστικό, ο ιδρώτας κρύος και η τύχη που χρειάζεται πολλή. Να τη πάλι η τύχη – δεν είπαμε ότι ρουλέτα στο δρόμο δεν παίζουμε;
