“Πως περάσατε χτες;” ρώτησα τον Γιώργη που είχαν πάει με το παρεάκι βόλτα με τις μοτοσυκλέτες τους, δυο εξακοσάρια και δυο χιλιάρια. “Μια χαρά,” μου λέει, “στην αρχή είχα αγχωθεί μήπως δεν μπορέσω να τους ακολουθήσω αλλά τελικά κατάφερα και έμεινα από πίσω τους.” Ώπα παιδιά, αμπραγιάζ λίγο γιατί ξέφυγε η κατάσταση.
Ο Δίας είχε αυξημένη λίμπιντο φέτος το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα τα ατυχήματα που έγιναν με μοτοσυκλέτα να μην έχουν προηγούμενο. Έχουμε σκεφτεί πολλές φορές να φτιάξουμε ένα "εγχειρίδιο" συμβουλών ως οδηγό επιβίωσης για την πόλη, αλλά επειδή ό,τι κάνουμε το κάνουμε σωστά ή δεν το κάνουμε καθόλου, θα καθυστερήσει λίγο.
Αγαπητά μας παιδιά, η χιουμοριστική σειρά "Φυλές Μοτοσυκλετιστών" των εννέα επεισοδίων έλαβε τέλος. Να ξέρετε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνει κάποιος πλάκα. Ένας από αυτούς είναι το χυδαίο βρίσιμο, βλέπε χιούμορ Στάθη Ψάλτη δεκαετία '80. Ένας άλλος είναι οι γυμνασιακού επιπέδου κρυάδες όπως του Σεφερλή (και μερικές του Λύκου).
Αυτοί είναι καινούργιο φρούτο. Δεν υπήρχαν παλιά αλλά εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια, άλλοι λόγω στυλ και άλλοι λόγω ανάγκης. Στην ουσία μεταπήδησαν από το πολυαγαπημένο τους αυτοκίνητο σε ένα δίτροχο που τους το θυμίζει πάρα πολύ, δηλαδή τα μεγάλα, συνήθως, σκούτερ.
Σαν τους Χαρλεάδες δεν έχει. Οι αμερικάνοι είναι οι ορίτζιναλ, οι αυθεντικοί, δε ρίαλ θινγκ βρε παιδί μου, αλλά και οι Έλληνες δεν πάνε πίσω, είναι σκληρά θηρία. Η ιστορία ξεκίνησε από τους αμερικάνους (κάτι χοντρούς, άπλυτους, αξύριστους, με τατουάζ, που φορούσαν φανελάκι κασκορσέ και έδερναν τις γυναίκες τους), οι οποίοι έκοβαν και έραβαν ό,τι ανταλλακτικό είχαν σε ό,τι πλαίσιο είχαν, δημιουργώντας τα περίφημα choppers.
Οι παπόβιοι είναι μια ιδιαίτερα συμπαθής κατηγορία μοτοσυκλετιστών. Ίσως επειδή όλοι μας κάποτε περάσαμε απ’ αυτό το στάδιο, ίσως επειδή είναι τρελοκομεία και μας κάνουν και γελάμε, ίσως επειδή είναι τελείως πυροβολημένοι. Θα τους συναντήσετε στην Ελλάδα και στην Ασία μόνο, διότι εάν επιχειρούσαν να κυκλοφορήσουν σε καμιά σοβαρή χώρα θα τους είχαν μπουζουριάσει τα όργανα της τάξης στο πρώτο τετράγωνο, κατάσχοντας το μηχανάκι τους για πάντα.
Η αγαπητή φυλή των ΚΤΜάδων είναι πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη - είναι πασίγνωστη η πώρωση που έχουν οι ιδιοκτήτες τους με τη μάρκα τους. Σαν τους μπεμβεδάκηδες ένα πράγμα, όπου κάτι αντίστοιχο της ζωής θα ήταν ένας ΠΑΟΚτζής να γίνει Παναθηναϊκός, πράγμα αδύνατον. Οι ΚΤΜάδες όμως το δηλώνουν τρανταχτά: έχουν κάνει τα τρία γράμματα τατουάζ στο σώμα τους, κούρεμα στο κεφάλι τους, μπιμπερό και πιπίλες στο μωρό τους, τοστιέρα στην κουζίνα τους.
Μετά από απαίτηση των ίδιων (!) ήρθε η ώρα να περιποιηθούμε τους ιδιοκτήτες Varkadero (όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος το Κ) και των V-Strom. Όχι πως θα τους αφήναμε, αλλά τους τρώει ο ποπός τους: "για μας δεν θα γράψεις;" Ε να σας κεράσουμε κι εσάς.
Οι κλασικοί μοτοσυκλετιστές, αυτοί που καβαλάνε παλιές ιστορικές μοτοσυκλέτες (κολοκοτρώνηδες που δεν πάνε μία), είναι υπέροχοι τύποι. Το ντύσιμό τους παραπέμπει κατευθείαν στην εποχή των δεινόσαυρων: στενά μπλουζάκια με τη φίρμα του εργοστασίου της μηχανής, στενά δερμάτινα παντελόνια (καμιά φορά καμπάνα), κομποσκοίνι, και σχεδόν πάντα κοτσιδάκι είτε έχουν μαλλιά είτε όχι.
Αυτή την εβδομάδα θα συνεχίσουμε με μια άλλη φοβερή κατηγορία που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι τα βάθη των αιώνων. Μία ξεχωριστού ενδιαφέροντος κατηγορία μοτοσυκλετιστή που δεν έχει καταφέρει ποτέ όχι να θεραπεύσει αλλά ούτε καν να κατανοήσει κανένας ψυχοθεραπευτής ή ψυχίατρος πουθενά στον κόσμο.
