Αγαπητοί σύντροχοι της τροχαίας και των αρμόδιων τμημάτων της Ελληνικής Αστυνομίας. Αντιλαμβανόμαστε το δύσκολο πολλές φορές έργο σας, αλλά ώρες ώρες απορούμε με αυτά που συμβαίνουν. Ναι, συν όλα τα άλλα, σας ανέθεσαν και τον άχαρο ρόλο της αστυνόμευσης της μάσκας, όμως δεν πρέπει να ξεχνιέται το γεγονός ότι σε όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχουν προτεραιότητες.
Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι σημαντικότερο να κοπεί μία κλήση εκατόν πενήντα ευρώ σε δεκατετράχρονη μαθήτρια γυμνασίου που φορούσε μάσκα μεν, αλλά με τη μύτη απέξω καθώς περπατούσε μόνη της στο δρόμο, ενώ δίπλα, την ίδια ακριβώς στιγμή, μηχανάκια και αυτοκίνητα κυκλοφορούν σε κεντρικούς πεζόδρομους της πόλης όπου κάνουν πατίνι η κόρη μου και τα παιδιά σας. Μιλάμε για πεζόδρομους με στρωμένους κυβόλιθους όπου απαγορεύεται αυστηρά η κυκλοφορία, εκτός φυσικά λίγων πρωινών ωρών ανεφοδιασμού των καταστημάτων. Κάθε φορά πρέπει να τσακωνόμαστε με τους ασυνείδητους που περνάνε προκλητικά και μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια;
Δεν γίνεται να κόβεται κλήση ηχορύπανσης χωρίς ντεσιμπελόμετρο, σε άνθρωπο που έβαλε τελικό Akrapovic χωρίς να αφαιρέσει τους σιγαστήρες και η εξάτμισή του βγάζει 90 ντεσιμπέλ αντί 86 της εργοστασιακής. Δεν γίνεται να ακούμε κάποιον που έχουν σταματήσει ξεκράνωτο και του κόβουν κλήση να λέει με στυλάκι «γράψτε με όσο θέλετε και αφήστε με να φύγω, όσες και να μου κόψετε θα τις σβήσει ο δικός μου». Δεν γίνεται να συμβαίνουν αυτά που γινόντουσαν το 1980, έχουν περάσει σαράντα χρόνια. Υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα; Να γίνουμε επιτέλους δίκαιοι και να τιμωρούνται παραδειγματικά όσοι βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή μας;
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News
