Επιτέλους, βρήκα ένα φοβερό τυπάκι να υποστηρίζω τώρα που ο Γιατρός ετοιμάζεται να κρεμάσει τα παπούτσια: τον φετινό παγκόσμιο πρωταθλητή MotoGP, τον Joan Mir. Αρκετοί είναι πιλότοι κορυφαίοι, αλλά αν η ταχύτητα δεν συνοδεύεται από χαρακτήρα και προσωπικότητα, προσωπικά δεν μου ταιριάζουν. Ακόμα και ο ίδιος ο Rossi έχει εντυπωσιαστεί από τον τρόπο και την ωριμότητα που συμπεριφέρεται εντός και εκτός πίστας ο εικοσιτριάχρονος Ισπανός, ο οποίος τον είχε ίνδαλμα (κι αυτός) από πιτσιρίκι (το 1997 που γεννήθηκε ο Mir, ο Valentino πήρε τον πρώτο του τίτλο!).
Εάν νομίζετε ότι «έλα μωρέ, πλούσιοι γονείς τον έζμπρωξαν από μικρό, κι εγώ το ίδιο θα έκανα εάν είχα τα μέσα», είστε διασκεδαστικά αστείοι. Καμία σχέση με μοτοσυκλέτα η οικογένεια: ο πατέρας του είχε μαγαζί με skateboard, ενώ η μητέρα του διακοσμήτρια. Από τον θείο του κόλλησε το σαράκι των αγώνων, κι έτσι ο πατέρας του εννέα ετών τον έγραψε στη σχολή αγωνιστικής οδήγησης του μπαμπά του JorgeLorenzo. Δύο χρόνια την πάλεψε εκεί και μετά ζήτησε έναν προσωπικό προπονητή, ο οποίος τον εκπαιδεύει ακόμα. Η οικογένειά του μπορούσε να σηκώσει το κόστος του προπονητή αλλά όχι και μια θέση σε ομάδα, η οποία κοστίζει 200.000 ευρώ, κι έτσι έπρεπε να κερδίζει συνέχεια αλλιώς όνειρο τέλος.
Δύο πράγματα μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση εκτός των αυτονόητων. Καταρχάς το ότι «τόλμησε» να μην υπογράψει συμβόλαιο με την Honda του Marquez αλλά με την ταπεινή Suzuki, καθώς και οι δηλώσεις του πριν κερδίσει τον αγώνα που χρίστηκε παγκόσμιος πρωταθλητής: «αν το κερδίσω θα είναι φανταστικά, εάν όχι πάλι μία υπέροχη χρονιά θα είναι. Σε αντίθεση με αυτά που περνάει ο κόσμος με την αβεβαιότητα λόγω των καταστάσεων». Φοβερός τύπος!
