Το ότι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας έχει φτάσει στα όρια της παράνοιας είναι γνωστό, χρόνια τώρα. Κάποιες φορές μπορεί να είναι απλώς μια χαριτωμένη ιστορία, όπως αυτή του συνεταίρου μου ο οποίος πληρώνει ανελλιπώς περίπου ένα μηνιάτικο κάθε δίμηνο στο ΤΕΒΕ και πέρυσι χρειάστηκε να κάνει μια εξέταση αυτιών διότι πονούσε. Του είπαν να ξαναπεράσει μετά από τέσσερις μήνες. Όταν όμως βιώνεις κάτι πιο σοβαρό, κάτι το οποίο αν πάει στραβά θα επηρεάσει το σώμα και την ψυχολογία σου για το υπόλοιπο της ζωής σου, τότε σταματάνε τα χαμόγελα και οι πλάκες και αρχίζεις να παίρνεις την κατάντια με άλλο μάτι.
Ο φίλος μου ο Δημήτρης έπεσε πεζός και χτύπησε το χέρι του άσχημα, σπάζοντας τον αγκώνα του. Τον επισκέφθηκα την προηγούμενη βδομάδα στο νοσοκομείο και εξοργίστηκα. Το ότι είναι σε ένα βρώμικο και απεριποίητο δωμάτιο είναι το λιγότερο. Το ότι το ελάχιστο προσωπικό που έχει απομείνει είναι κουρασμένο, κακοπληρωμένο και δεν έχει ενέργεια να βοηθήσει και να απαλύνει τον πόνο του άλλου, επίσης μπορώ να το κατανοήσω (όχι όμως και να το δικαιολογήσω - η ξανθιά ευγενική νοσηλεύτρια της ορθοπεδικής με την κατανόηση ζωγραφισμένη στην αύρα της, όαση καλοσύνης στη θάλασσα αλλοφροσύνης). Οι γιατροί όμως τον έβαλαν ολικώς ναρκωμένο στο χειρουργείο και αποφάσισαν εκεί, κοιτάζοντας απλώς τις ακτινογραφίες που είχαν μέρες πριν, ότι θα έπαιρνε περισσότερη ώρα απ' όση νόμιζαν (θα καιγόταν το πιλάφι για μια ώρα παραπάνω;) και έβαλαν το παιδί στην ίδια επίπονη διαδικασία δύο μέρες μετά. Κι αυτά δεν είναι ράδιο αρβύλα - τα είδα με τα μάτια μου.
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 25/11/2015
