Ήρθαν τις προάλλες τέσσερις καλοί φίλοι για να προμηθευτούν ισάριθμες ενδοσυνεννοήσεις. Τις σετάραμε έτσι ώστε να αποτελούν “σύστημα” για να μιλάνε μεταξύ τους ο καθένας από τη μοτοσυκλέτα του. Εννοείται ότι μπορούν να μιλάνε και ανεξάρτητα ο καθένας από το κινητό του για να ακούνε μουσική, ραδιόφωνο, το gps ή ότι άλλο θέλουν, η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά του όμως είναι να μιλάνε και να συνεννοούνται μεταξύ τους στο ταξίδι, από απόσταση που μπορεί να ξεπεράσει συνολικά τα δύο χιλιόμετρα.
Αυτό μπορεί να είναι και πολύ καλό και πολύ κακό. Καλό γιατί προφανώς μπορείς να συνεννοείσαι χωρίς να παίζεις παντομίμα στο δρόμο και να αναβιώνεις το βουβό κινηματογράφο (χωρίς λεζάντες). Καλό είναι επίσης για λόγους ασφαλείας – φανταστείτε να προσπερνάει ο μπροστινός ένα αυτοκίνητο και να μπορεί να προειδοποιήσει για να περάσουν με ασφάλεια και οι υπόλοιποι. Επίσης μπορεί να προσφέρει πολύ γέλιο με ατάκες της στιγμής που αλλιώς θα ξεχνιόντουσαν “τι εργαλείο είναι αυτό, τόσα χρόνια βαρελάς έχω δει πάτους μα τέτοιον ποτέ,” “κολάρα για πουκάμισα” και διάφορα άλλα. Το κακό όμως είναι ότι αν ο ένας από την παρέα τρώει γλιστρίδα συχνά, δεν το κλείνει ποτέ και φλυαρεί ασκόπως επί ώρες ή ημέρες που διαρκεί ένα ταξίδι, το πράγμα μπορεί να γίνει πολύ ενοχλητικό. Επίσης κάποιοι τα σκαλίζουν χωρίς να έχουν ανοίξει ποτέ το βιβλιαράκι με τις οδηγίες, με αποτέλεσμα να χάνονται οι συνδέσεις και να προκαλείται άσκοπος εκνευρισμός. Όταν χρησιμοποιείται όμως με μέτρο έχει μόνο ευεργετικά αποτελέσματα και μπορεί να πολλαπλασιάσει την απόλαυση μιας βόλτας ή ενός ταξιδιού.
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 21/2/2013
