Καβαλάμε μηχανάκια πάνω από είκοσι χρόνια ο καθένας (για δες ρε πως μεγαλώσαμε!). Ήταν δουλειά μας να τα δοκιμάζουμε και να γράφουμε γι’ αυτά, κι έχουμε οδηγήσει από το πιο ταπεινό παπί μέχρι τα πιο άγρια βρωμόγκαζα του πλανήτη. Σίγουρα δεν τα ξέρουμε όλα, έχουμε ζήσει όμως αρκετά πράγματα και μπορούμε να σας μεταφέρουμε το ζουμί της εμπειρίας όλων αυτών των χρόνων σε κάτι παραπάνω από ένα δεκάλεπτο.
Όσο πιο νέος είναι κάποιος τόσο πιο πολύ νομίζει ότι είναι αθάνατος. Η μοτοσυκλέτα μας κάνει να πετάμε και να νομίζουμε ότι θα μείνουμε για πάντα νέοι. Και άτρωτοι. Μπορεί και να ισχύει αυτό. Στο χέρι μας είναι, ή μάλλον στο μυαλό μας. Πρέπει να ξέρετε τα κόλπα όμως. Κι εμείς μπορούμε να σας τα πούμε δωρεάν, πολύ σύντομα, και χωρίς να πονέσετε καθόλου.
Δεν είναι θέμα εξυπνάδας ή ευφυΐας, απλώς εμπειρίας. Δείτε το κάπως έτσι: Φανταστείτε ότι περπατάμε όλοι μαζί παρέα βράδυ κατασκόταδο σ’ ένα στενό μονοπάτι στο βουνό, κι εμείς οδηγούμε μπροστά χωρίς να βλέπει κανείς τίποτα. Οι πρώτοι όμως πέφτουμε σ’ ένα γκρεμό, και πονεμένοι πάνω στα βράχια σας φωνάζουμε από κάτω στους υπόλοιπους επάνω “εεεε κοπέλια, μην έρχεστε από δω, λάθος δρόμος, πηγαίνετε από την άλλη.”
Από το φθινόπωρο και μετά επισκεπτόμαστε διάφορα σχολεία και λέμε τη μικρή μας περίληψη σ’ αυτούς που τη χρειάζονται περισσότερο, τους πολύ νέους που πρωτοκαβαλάνε μηχανάκια στην πιο κρίσιμη και ανώριμη ηλικία. Αν θέλετε κανονίζουμε και ερχόμαστε από το σχολείο σας, ή αν έχετε τελειώσει το Λύκειο πριν τριάντα χρόνια περάστε να σας το κάνουμε “ιδιαίτερο”. Δέκα λεπτά είναι μόνο!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 11/4/2012
