GASΟΛΟΓΙΕΣ #347 | ΝΕΟ ΚΟΛΠΟ

Την προηγούμενη εβδομάδα έπεσε ο αδερφός μου με το σκούτερ του, μέσα στην πόλη. Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, το μηχανάκι όμως έγινε ολίγον σώβρακο. Την παραπροηγούμενη ετσούρησε ο Θανάσης κι αγόρασε ένα ωραίο κτηματάκι σ’ ένα ήσυχο στενό με πολλά δέντρα, κι αυτός καλά αλλά η πρόσοψη του Χόντα του έγινε εμπριμέ. Ρε γαμώτο, σκέφτομαι, έχω να πέσω πολύ καιρό και μάλλον πλησιάζει η ώρα μου. Όπως ξέρετε, είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο από την Εποχή του Σιδήρου ότι όλοι οι μοτοσυκλετιστές πέφτουμε περίπου κάθε 15.000 χιλιόμετρα. Εγώ τα έχω περάσει, ωιμέ! Ανακάλυψα όμως ένα τρόπο που ίσως καθυστερήσει πολύ το αναπόφευκτο και λέω να τον μοιραστώ μαζί σας. Τζάμπα πάλι, καμία χρέωση μια που περνάμε και κρίση.

Με το που ανέβω στη μοτοσυκλέτα ή στο μηχανάκι σκέφτομαι κατευθείαν “σήμερα είναι να μου την πέσουν και να πέσω αλλά θα δεν θα τα καταφέρουν. Θα αντισταθώ!” Τώρα σα να ακούω κάποιους εκεί πίσω στη γαλαρία να μου παίζουν ζαρπάκια και να λένε όξω γρίπη από την παράγκα και κάτι τέτοια, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι δουλεύει (μέχρι τώρα δηλαδή, φτου φτου σκόρδα). Με το που το πω, αμέσως τα δάχτυλά μου αγκαλιάζουν υποσυνείδητα τις μανέτες για να είμαι πιο έτοιμος να φρενάρω γρηγορότερα. Ρίχνω περιφερειακές ματιές σε ΚΑΘΕ παρκαρισμένο αυτοκίνητο μπας και ανοίξει καμιά πόρτα ή πάει να ξεπαρκάρει και με κάνει σούπερμαν. Βλέπω μπροστά από τα αστικά λεωφορεία, πάω μακριά από τα ταξί, αποφεύγω τις σφήνες, προσέχω σε όλα τα ΣΤΟΠ των ΑΛΛΩΝΩΝ. Είμαι στην τσίτα συνεχώς και πάω στο μαγαζί λίγο κομμάτια αλλά ως τώρα όλα καλά. Βρε λες να τη γλυτώσω;

Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 25/4/2012