Πραγματική ιστορία Νούμερο 3: σκάει στο μαγαζί τύπος φοβερός και παρκάρει την σούπερ ντούπερ μηχανάρα του απ’ έξω πρώτη μούρη. Ψώνισε ότι ψώνισε και μετά χαζέψαμε το εργαλείο του: το “υπεράριστη κατάσταση” δεν λέει τίποτα. Εκτός του ότι ήταν διακοσμημένο με ότι χρυσό και ανθρακονημάτινο αξεσουάρ κυκλοφορεί στην πιάτσα, ήταν γυαλισμένο και πεντακάθαρο όπως τη μέρα που το συναρμολόγησαν στο εργοστάσιο!
“Μπράβο ρε φίλε,” του είπα, “στην πένα το έχεις, το πλένεις συχνά εεε;” Εκεί κάπου άρχισε το μάτι του να γυαλίζει. “Όχι,” μου λέει, “δεν την έχω πλύνει ΠΟΤΕ!” “Μα αφού δεν έχει ίχνος σκόνης ούτε κάτω από τα φτερά ούτε πουθενά…” Αυτός επέμενε: “Τη μοτοσυκλέτα μου δεν την έχει ακουμπήσει ποτέ σταγόνα νερού.” “Μα πως… κι αν σε πιάσει βροχή στο δρόμο;” Και τότε μου δίνει το τελειωτικό χτύπημα: “ΒΡΟΧΗΗΗ;;; Μια φορά ήρθα στην πόλη από το χωριό και στον γυρισμό, αφού είδα κάτι σύννεφα μακριά, πήρα τηλέφωνο τον αντιπρόσωπο, την φύλαξα στο γκαράζ του και επέστρεψα με το λεωφορείο…”
Δεν λέω, να τα προσέχουμε τα πράγματά μας, αρκεί να μη μας γίνονται έμμονες ιδέες διότι θα καταντήσουμε ψυχωτικοί και θα θέλουμε ηρεμιστικά για το παραμικρό. Κάτι ανάλογο έκαναν οι παλιές νοικοκυρές, οι οποίες έβγαζαν τον μουσαμά από τις πολυθρόνες του σαλονιού μόνο όταν είχαν επισκέψεις, δυο φορές το χρόνο! Να τα ευχαριστιόσαστε τα πράγματά σας και να μην υποφέρετε όταν δεν είναι πάντα στην απόλυτη εντέλεια. Και τότε ξέρετε κάτι; Θα χαλάνε λιγότερο! Νόμος του Μέρφι. Ποιος είναι αυτός; Στο επόμενο…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 2/3/2011
