Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να καβαλάω μηχανάκια, ποοολλά χρόνια πριν, είχα την απορία που έχετε όλοι: γιατί κάποιοι δρόμοι είναι τόσο εκπληκτικής ποιότητας και προσφέρουν απίθανη πρόσφυση (βλ. Αττική Οδό), ενώ οι περισσότεροι έχουν τα χάλια τους τα μαύρα, παρά το γεγονός ότι επανα- ξανα-ασφαλτοστρώθηκαν πρόσφατα; Σήμερα το πρωί λοιπόν μίλησα με έναν αδελφικό φίλο, ο οποίος έχει σπουδάσει πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στους δρόμους, ενώ έχει και κατασκευαστική που ασχολείται κυρίως με δρόμους. Σκέφτεστε κάποιον καλύτερο για να μας πει τι συμβαίνει; Πήρα μία λευκή σελίδα Α4 για να σημειώσω τα πράματα και θάματα που μου έλεγε και τελικά γέμισα δέκα σελίδες μπρος-πίσω. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά και θα ακολουθήσουν και άλλα γαργαλιστικά την επόμενη βδομάδα.
Το βασικό πρόβλημα στην κατασκευή δρόμων «Made in Greece», δεν είναι ένα πράγμα. Είναι μία πολυπαραγοντική εξίσωση πολλών παραμέτρων που μεταβάλλονται συνεχώς. Η εξίσωση Schrodinger που περιγράφει τη χρονική και χωρική εξάρτηση κβαντομηχανικών συστημάτων είναι προπαίδεια μπροστά της. Πρώτον: πόσο κοστίζει στην Ελλάδα ένας δρόμος μέτριας αλλά αξιοπρεπούς ποιότητας; Είκοσι ευρώ το τετραγωνικό μέτρο. Επειδή ξέρω ότι είστε περίεργοι, αν αναρωτιέστε για προδιαγραφών γερμανικής autobahn, πολλαπλασιάστε επί δύο (τουλάχιστον). Ας μείνουμε στα φιλότιμα 20€. Βγάζει διαγωνισμό το δημόσιο και ποιος παίρνει τη δουλειά; Αυτός που θα δώσει προσφορά με τη μεγαλύτερη έκπτωση, στην πιάτσα παίζει το 60%. Δηλαδή θα πληρωθεί 8€ για να φτιάξει κάτι που κάνει 20€. Και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, που να ακούσετε για τα υλικά, τις πιστοποιήσεις και την επίβλεψη…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 11/9/2020
