Όποιον αναβάτη μοτοσυκλέτας κι αν ρωτήσετε, θα σας πει ότι διαθέτει αξιοπρεπές οδηγικό επίπεδο, ξέρει τα «βασικά» και δεν κινδυνεύει «συχνά». Ελάχιστοι ολόφρεσκοι, σαν συναγρίδα πελαγίσια, νέοι αναβάτες παραδέχονται ότι «δεν το έχω καθόλου», ενώ οι παλιοί και πιο «έμπειροι» θεωρούν ότι είναι τρία τσικ κάτω από τον Quartararo (δέκα τσικ=ένα κλικ). Εάν οδηγείτε πολλά χρόνια και στο βιογραφικό σας δεν αναφέρονται σοβαρές πτώσεις και λάμες τιτανίου, τότε ίσως να τα πηγαίνετε καλά. Γνωρίζετε όμως στα αλήθεια τα όρια των ικανοτήτων σας και το μέγεθος του ρίσκου στο οποίο εκτίθεστε; Πριν απαντήσετε, σκεφτείτε ότι η μέτρηση των ορίων είναι πολύ παραπλανητική. Ενώ κάποια άλλα όρια μπορούν να οριστούν και να μετρηθούν με ακριβή εργαλεία και τα μαθηματικά, τα προσωπικά όρια συνήθως μετρούνται μόνο από τις ατελείς αντιληπτικές ικανότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου και τις επίσης ατελείς μας αισθήσεις. Επειδή τα προσωπικά όρια είναι ασαφή, είναι πανεύκολο να έχουμε τελείως λάθος υπολογισμό για τις ικανότητές μας.
Ένας λόγος για αυτό είναι οι προσχηματισμένες απόψεις για το τι είναι «κανονικό». Μερικοί αναβάτες κινδυνεύουν πολύ σε κάθε τους βόλτα ή στο δρόμο για τη δουλειά, ενώ κάποιοι άλλοι οδηγούν συχνότερα και χωρίς κανένα δράμα. Κάποιοι αναβάτες supersport μοτοσυκλετών θεωρούν ότι δεν πάνε αρκετά γρήγορα εάν το μηχανάκι δεν γλιστράει ή δεν σπαρταράει στα χέρια τους, μολονότι οι πραγματικά γρήγοροι οδηγοί γίνονται τελείες στον ορίζοντα με πλήρη αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία.
Η αντικειμενική αντίληψη των ορίων του περιβάλλοντος είναι ένα άλλο θέμα στο οποίο αποτυγχάνουν παταγωδώς οι περισσότεροι αναβάτες, αλλά με αυτό, καθώς και με ιδέες για την βελτίωση της αντίληψής μας, θα ασχοληθούμε την άλλη εβδομάδα..
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 25/9/2020
