Κάποτε πίστευα πολύ στον άνθρωπο και στη δυναμική που κρύβει ο καθένας μέσα του για να λειτουργεί ως … άνθρωπος. Με εξυπνάδα, λογική και τη φυσιολογική (στη θεωρία) τάση να κάνει πράγματα που συμφέρουν τον εαυτό του αλλά ταυτόχρονα και τους άλλους, μιας και αυτά τα δύο συμφέροντα πάνε πάντα πακέτο. Πάπαλα όμως, αυτή η ελπίδα έχει καταρρεύσει προ πολλού.
Ένα ζευγάρι φίλοι μας είχαν πάει μία εβδομάδα Γερμανία και μας έλεγαν πόσο εντυπωσιάστηκαν από την οδική τους παιδεία. Χωρίς κινήσεις πανικού και αλλαγές λωρίδας την τελευταία στιγμή, χωρίς κορναρίσματα και με απόλυτο σεβασμό και προτεραιότητα στους πεζούς, σταματώντας ακόμα και έξι μέτρα πριν από τη διάβαση για να μην τους αναστατώσουν. Μπορείτε να μου πείτε για ποιο λόγο οι ίδιοι ακριβώς οδηγοί, όπως και οι Σκανδιναβοί με την ίδια υψηλού επιπέδου οδική παιδεία, μόλις πιάνουν τιμόνι στην Ελλάδα γίνονται κάγκουρες σαν και μας; Μια ντουζίνα πελάτες μας ήρθαν φέτος μπανταρισμένοι για να αγοράσουν νέο εξοπλισμό, επειδή τουρίστες τους απογείωσαν κάνοντας αναστροφή τελευταία στιγμή και χωρίς προειδοποίηση στην εθνική ή επειδή μπήκαν σε μονόδρομο – όχι κατά λάθος αλλά για να παρκάρουν ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο τους . Μόλις επιστρέψουν οι ίδιοι πειρατές στις χώρες τους, γίνονται πάλι τύπος και υπογραμμός. Ξέρετε γιατί; Επειδή όλοι για να είναι σωστοί θέλουν τον …μπάτσο τους. Πρέπει να φοβόμαστε τα τσουχτερά πρόστιμα, την αφαίρεση των πινακίδων και του διπλώματος, τις κάμερες στους δρόμους, την σκληρή τιμωρία. Με έναν τροχονόμο σε κάθε φανάρι και κάθε STOP δεν θα είχαμε καμία παράβαση και κανένα ατύχημα. Πουθενά παγκοσμίως. Πόσο τραγικό;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 26/10/2016
