Την προηγούμενη Κυριακή ο φίλος μου ο Κώστας με παρότρυνε να πάω μαζί του εκδρομή με τις μοτοσυκλέτες. “Μην ξοριστούμε στου διαόλου το βατραχοπέδιλο και φάμε όλη τη μέρα και ένα κάρο βενζίνες,” του είπα, “μην ανησυχείς εδώ δίπλα θα πάμε. Θα πάθεις πλάκα.” Μα τι εκπλήξεις μπορεί να κρύβει ο Αποκόρωνας; Καλή παρέα όμως, τέλειος καιρός, μοτοσυκλέτα, θα περάσουμε ωραία κι ας είναι όπου νά ναι.
Μπήκαμε εθνική προς Ρέθυμνο και ένα τεταρτάκι μετά σταματήσαμε σε μια καταπληκτική καφετέρια στη Γεωργιούπολη για καφεδάκι και κουβέντα. Υπέροχο τοπίο, το κύμα να σκάει σχεδόν στα πόδια σου φλουτς φλουτς, ηρεμία, γαλήνη. Συγνώμη αλλά δεν θα σας πω ποια είναι γιατί θα την γεμίσετε με πιτσιρίκια και ξετάπωτες εξατμίσεις και το ησυχαστήριό μου θα πάει στην καληώρα. Κατ΄ ιδίαν μπορεί να το πάρει το ποτάμι.
Μετά δεύτερο ευχάριστο σοκ: Ομπρόσγιαλος! Παραλία φοβερή και πέτρινο τραπέζι και παγκάκια πάνω από το νερό. Μικρό πικ νικ, βουρ προς τον Κεφαλά, και λίγο μετά το Κόκκινο Χωριό κατεβαίνουμε σε ένα ανυποψίαστο στενό κάτω και παρκάρουμε τα μηχανάκια σ’ ένα πλάτωμα στο πουθενά με τη θάλασσα από κάτω. Μα πού είμαστε; “Μη μιλείς και ακολούθα.” Κατεβήκαμε μερικά σκαλιά, ένα φυσικό τούνελ στα βράχια και ωπ – Μια σπηλιά! Με τα όλα της, σταλαγμίτες, σταλακτίτες τα πάντα. Τι λες τώρα…
Μετά με πήγαν σε ένα άλλο παραλιάκι για φοβερό μπάνιο το καλοκαίρι, ψιλοπριβέ με τυρκουάζ νερά και βότσαλο. Ρε παιδιά ενενήντα δύο χιλιόμετρα έγραψε συνολικά το κοντέρ, αλλά ήταν σα να πήγα στη Σικελία και να γύρισα αυθημερόν. Φοβερό;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 24/4/2013
