Αυτές οι διακοπές ήταν οι πρώτες μου με μοτοσυκλέτα φέτος, τη “θεία” του Ιάκωβου, ένα άψογα συντηρημένο Fazer 600 του ‘03. O προορισμός ήταν άγνωστος αλλά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: παραλία, στην ανατολική Εύβοια για ελεύθερο κάμπινγκ μαζί με την συνταξιδιώτισσά μου που θα παραλάμβανα στη διαδρομή.
Ο δρόμος προς τον Άη Γιάννη τον Ρώσο, ένα κολασμένο ορεινό στροφιλίκι μέσα σε πευκοδάσος, μας οδήγησε στα βόρεια του νησιού στη Βλαχιά. Ένα μικρό χωριό όπου και ρωτήσαμε ένα παλικάρι για παραλία. Κοιτάει το Fazer και ρωτάει “Στις πέτρες το βάζεις;” Ούτε καν χωματόδρομο δεν είπε… στις ΠΕΤΡΕΣ… “φυσικά και το βάζω” απαντάω και ένα χιλιόμετρο μετά στρίβουμε σε έναν βατό, ελαφρώς κατηφορικό, στενό, φιδωτό χωματόδρομο μήκους δύο χιλιομέτρων. Τρίτη στο κιβώτιο και η απόσταση εκμηδενίστηκε σε ανύποπτο χρόνο. Στην διασταύρωση στρίβουμε αριστερά και η κλίση του “δρόμου” σε σημεία ξεπέρναγε τις 50ο, τα νεροφαγώματα ήθελαν να καταπιούν τη “θεία” για πάντα και οι φυτεμένες πέτρες καραδοκούσαν για να μας στείλουν στον αγύριστο. Άψογο περιβάλλον για εκδρομικό εντούρο, αλλά σκληρό για μία sport-touring μοτοσυκλέτα. Το σκηνικό διανθίστηκε με την διάσχιση τεσσάρων παραποτάμων με αυτές τις στρογγυλές πέτρες που πατάς μία και κουνιούνται δέκα, ώσπου φτάσαμε σε μία πανέμορφη και για ευνόητους λόγους ερημική παραλία.
Αυτή την διαδρομή την κάναμε καθημερινά επί μία εβδομάδα και η “θεία” δεν κατάλαβε Χριστό από το ζόρι. Ούτε τα ολοκαίνουργια ελαστικά της των 350€ την “άκουσαν”, ούτε οι σφιχτές αναρτήσεις της. Για όσους αναρωτιούνται αν τα street πάνε χώμα ... ΝΑΙ παιδιά, πηγαίνουν, και μάλιστα δικάβαλο με φουλ αποσκευές και καλή διάθεση πάνω από όλα!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 12/9/2012
