…βρε φιλαράκι και φιλενάδα δεν το βαρεθήκατε; Αφού το βλέπεις το πράμα, πατάς το φρένο και το πιρούνι της μοτοσυκλέτας σου βυθίζεται six feet under. Πέφτεις σε λακκούβα και το αμορτισέρ θυμίζει το τραμπολίνο που σε πήγαινε ο μπαμπάκας σου όταν ήσουν παιδί. Κάνε κάτι γιατί σε ένα δυνατό φρενάρισμα θα τερματίσει το καημένο, το αφρόντιστο, το χιλιοταλαιπωρημένο το πιρουνάκι, θα μπλοκάρει ο τροχός και θα δεις το μπροστινό σου να χάνεται στο υπερπέραν και τον εαυτό σου να κάνει τοπογραφικό σε οικόπεδο.
Όπως και ο κινητήρας έτσι και οι αναρτήσεις θέλουν σέρβις. Δεν χρειάζεται να «ξεράσουν» τα λάδια τους για να τις πας στο γιατρό. Αν μιλάμε για ευρωπαϊκή μοτοσυκλέτα ή αν τέλος πάντων η μηχανή σου διαθέτει καλές επώνυμες αναρτήσεις, κάθε 15.000 χιλιόμετρα θέλουν αλλαγή λαδιών και μετά από δύο το πολύ τρεις αλλαγές θα χρειαστούν και αλλαγή ελατηρίων, τσιμούχες και ξύστρες. Τα δε ιαπωνικά, αυτά τα μαζικής παραγωγής όπως V-Strom, Transalp, Fazer, Versys και δεν συμμαζεύεται, στα πρώτα δεκαπέντε χιλιάδες χιλιόμετρα, και πολλά λέμε, θέλουν οπωσδήποτε αλλαγή ελατηρίων, μη σας πως και re-valving γιατί η απόσβεση επαναφοράς τους θυμίζει το κρεβάτι της γιαγιάς που το έχει από τότε που οι γερμανοί ήταν ακόμα στην Ελλάδα. Αν όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολικά ή ακαταλαβίστικα κάνε τον κόπο και πέρνα μια βόλτα από το GAS να πιούμε ένα καφέ… και να ξεκαθαρίσουμε το θέμα!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 24/2/2010
