Η αλήθεια είναι ότι συνήθως γράφουμε για πράγματα που μας φαίνονται παράλογα. Έχουμε ρίξει πολλές φορές κράξιμο για την έλλειψη λογικής σε περιπτώσεις που συναντάμε καθημερινά, όπως τους ξεκράνωτους οδηγούς και συνεπιβάτες, για την οδήγηση με την ταυτότητα στο στόμα και χωρίς αύριο για να μην «ξεφτιλιστούν» στη βόλτα με τους φίλους, για τους γονείς που οδηγούν σκούτερ με δύο παιδιά μπροστά και ένα πίσω (!), για όσους δίνουν εικοσιπέντε χιλιάρικα για καινούργια μοτοσυκλέτα αλλά το κράνος να μην περάσει τα εκατό ευρώ.
Σήμερα όμως θα γράψουμε και για τα ευχάριστα που βλέπουμε. Όπως το κορίτσι που ήρθε τις προάλλες και ζήτησε ένα κράνος για το αγόρι της. Είχε παρατήσει τις μοτοσυκλέτες μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους αλλά τώρα του επέστρεψε η επιθυμία του και ξανακαβαλάει. Ήρθε λοιπόν το κορίτσι του και ζήτησε ό,τι πιο ασφαλές υπάρχει για να τον έχει ασφαλή και χαρούμενο. Και όχι, δεν της περίσσευαν, με οικονομίες μηνών το πήρε τσιμπώντας και λίγο από το δώρο Χριστουγέννων.
Θα γράψουμε και για τα νέα παιδιά που μόλις παίρνουν το δίπλωμα και το πρώτο τους μηχανάκι και παρατηρούμε με μεγάλη χαρά ότι είναι πολύ ενημερωμένα και συνειδητοποιημένα για την ασφάλειά τους και τον εξοπλισμό που χρειάζονται. Δεν τσιγκουνεύονται, το κεφάλι τους γνωρίζουν ότι είναι πολυτιμότερο και από το ακριβότερο κράνος του κόσμου. Και ενθουσιαζόμαστε όταν βλέπουμε ομαδικότητα: σε γενέθλια συνεννοούνται όλοι οι φίλοι και δίνουν από το χαρτζιλίκι τους έστω και δέκα ευρώ ο καθένας. Όμως επί είκοσι πιτσιρίκια μαζεύεται ένα σεβαστό ποσό με το οποίο του προσφέρουν μία δωροεπιταγή για να πάρει αυτό που χρειάζεται και που δεν θα μπορούσε να πάρει ποτέ μόνος του. Υπάρχει ελπίδα λοιπόν. Οι νέοι και η γνώση είναι η ελπίδα μας. Αμήν.
