Gasολογίες #784 | ΔΙΛΛΗΜΑΤΑ

Ας πούμε ότι είσαι εικοσιπεντάρης αγωνιζόμενος στην κορυφαία κατηγορία του πλανήτη και δεν έχεις κερδίσει ποτέ αγώνα. Προσπαθείς, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι, απογοητεύεσαι, εξελίσσεσαι, ελπίζεις αλλά δεν τα έχεις καταφέρει όπως περίμεναν τα αφεντικά και του χρόνου ξέρεις ότι δεν θα σε έχουν στην ομάδα άρα μάλλον θα είσαι άνεργος. Έχεις ανέβει μια φορά στο βάθρο αλλά αυτό δεν φτάνει. Και κάπως έτσι, έρχεται ο προτελευταίος αγώνας της χρονιάς, ο οποίος έχει τεράστια αγωνία για δύο συναδέλφους σου από την ίδια ομάδα, οι οποίοι πάνε για παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο ένας από αυτός τους δύο σε αυτόν τον προτελευταίο αγώνα είναι ελάχιστους βαθμούς μπροστά από τον άλλον, είναι μπροστά σου πρώτος και αν τον περάσεις, που μπορείς πολύ εύκολα γιατί είναι η μέρα σου και το σύμπαν έχει συνωμοτήσει, θα του στερήσεις πολύτιμους βαθμούς που για σένα δεν λένε κάτι.

Κι έτσι, με 200 παλμούς, με δάκρυα στα μάτια και την ταυτότητα στο στόμα έχεις το εξής δίλλημα: να υπακούσεις τις εντολές των αφεντικών που σου στέλνουν μηνύματα στο κοντέρ «ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗ!» και να παραμείνεις δεύτερος (ενώ είπαμε μπορείς για πλάκα να τον περάσεις) ώστε να κάνεις καλό στην ομάδα και να σε αγαπάει όλος ο κόσμος, ή να πάνε όλοι στο διάολο και να πάρεις την πρώτη σου και μάλλον τελευταία σου νίκη ώστε να γράψεις τη μικρή ιστορία σου και να τη διηγείσαι στα εγγόνια σου στο μέλλον;

Ο Fabbio Di Giannantonio αυτό το δίλλημα είχε μόλις τώρα που παρακολούθησα τον  σημερινό αγώνα MotoGP. Κι έκανε το δεύτερο. Αγνόησε τους πάντες, εντολές, οδηγίες, τη λογική και άκουσε τη δική του φωνή που του έλεγε «για μένα ρε γαμώτο». Βγήκε για πρώτη φορά πρώτος. Εσείς τι θα κάνατε;