Οι γραμμές αυτές πληκτρολογούνται κάτω από μεγάλη θλίψη, διότι ένα εξαιρετικό παλικάρι μας άφησε την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν είναι ούτε της στιγμής, ούτε δουλειά μας, ούτε γνωρίζουμε, ούτε θέλουμε να κρίνουμε τι και πώς έγινε. Με αφορμή το συμβάν αυτό όμως θα θέλαμε να επαναλάβουμε δύο πράγματα, τα οποία αν τα εφαρμόζαμε όλοι δεν θα ξανασύμβαινε τίποτα.
Το ένα αφορά όλους εμάς που είμαστε εν δυνάμει ικανοί να προκαλέσουμε ατύχημα. Όλο τον κόσμο δηλαδή, ό,τι και αν οδηγεί, ακόμα και αν είναι με ποδήλατο, πατίνι ή με τα πόδια. Βγάλε το ρημάδι το φλας, άναψε το αλάρμ, εάν είσαι χαμένος και ψάχνεις το στενό που πρέπει να στρίψεις περίμενε δεξιά να το βρεις με την ησυχία σου, βάλε τους καθρέφτες στο παπί, κοίτα τους κιόλας… κάνε ό,τι χρειάζεται για να δώσεις να καταλάβουν ξεκάθαρα, οι από πίσω και αυτοί που έρχεται από απέναντι, τι πρόκειται να κάνεις.
Το άλλο αφορά όλους εμάς που είμαστε εν δυνάμει ικανοί να αποφύγουμε ατύχημα. Όλο τον κόσμο δηλαδή. Δύο πράγματα να θυμόμαστε φτάνουν και περισσεύουν. Πρώτον: βάζουμε τα «ενδεχόμενα» στο μυαλό μας. Θα στρίψει αυτός μπροστά μου χωρίς φλας; Ψάχνει το στενό αυτός που σταματάει κάθε τρεις και λίγο και κοιτάει αριστερά-δεξιά; Θα σταματήσει στο stop του αυτός που μιλάει στο κινητό; «Ενδεχόμενα» συνέχεια είναι η μισή λύση του προβλήματος. Η άλλη μισή είναι το να θεωρούμε ότι είμαστε αόρατοι σε όλους. Δεν μας βλέπει κανείς, άσχετα αν όλος σου ο εξοπλισμός είναι κίτρινος φλούο. Για να έρθει η δική μας σειρά να φύγουμε, όχι στο δρόμο, αλλά στα βαθιά γηρατειά…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 26/6/2020
