Συζητούσαμε τις προάλλες με μία πολύ καλή φίλη, η οποία μέχρι πρότινος γκρίνιαζε ότι ο σύντροφός της ερχόταν σπίτι από τη δουλειά συνήθως νευριασμένος, χωρίς όρεξη για πολλά πολλά, εκτός του να αράξει στον καναπέ του μπαλκονιού και να καπνίσει αμίλητος μέχρι να έρθει στα ίσια του. «Μα καλά, πόσο δύσκολες καταστάσεις έχει να αντιμετωπίσει κάθε μέρα, δεν είναι και κανένας ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας (προ κορωνοϊού)”. Πριν μία βδομάδα πήγε στη δουλειά του καλού της να βοηθήσει όσο μπορούσε, σηκώνοντας τηλέφωνα και κλείνοντας ραντεβού – μαντέψτε: μου είπε η ίδια ότι «τώρα καταλαβαίνω τι τραβάει κάθε μέρα με όλους τους τρελούς, το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω σπίτι και να αράξω στον άλλο καναπέ του μπαλκονιού και να τρώω προφιτερόλ χωρίς να μου μιλάει άνθρωπος».
Εσείς λοιπόν που σηκώνετε το δάχτυλο και κρίνετε από την καφετέρια ή το πληκτρολόγιο τους πάντες, από τον μηχανικό σας και τα καταστήματα μέχρι τις μεταφορικές και την …τύχη σας, μπείτε λίγο στη θέση του άλλου και δείτε λίγο τη γλύκα. Κάθε ιστορία έχει δύο πλευρές (τουλάχιστον) και εσείς γνωρίζετε μόνο τη μία, και αυτή όχι πολύ καλά. Θα δείτε ότι θα γίνετε πολύ πιο συγχωρητικοί, υπομονετικοί, με μεγαλύτερη κατανόηση σε πιθανά λάθη, καθυστερήσεις και εργοστασιακές αστοχίες. Δεν μιλάμε φυσικά για τραβηγμένα πράγματα και απατεώνες που κλείνουν εταιρείες σε ένα βράδυ, αλλά για τα φυσιολογικά ακούσια λάθη που συμβαίνουν σε κάθε μικρή ή μεγάλη επιχείρηση παγκοσμίως. Μιλήστε ευγενικά, κάντε υπομονή και μην κρίνετε βιαστικά γιατί θα σας γυρίσει μπούμερανγκ. Στανταράκι.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 12/6/2020
