Πριν από λίγες μέρες κατέβηκαν από την Αθήνα οι πρώην συνάδελφοι και φίλοι μας από το περιοδικό ΜΟΤΟ, για ένα συγκριτικό τεστ μοτοσυκλετών πολύ διαφορετικό. Όταν μας κάλεσαν να πάμε μαζί τους για εντούρο στο καταφύγιο του Καλλέργη, στα Αμμουτσερά των Λευκών Ορέων και όπου αλλού μας βγάλει ο δρόμος ΜΕ ΠΑΠΙΑ φαντάστηκα ότι θα βαριόμουν αφόρητα. Μετά από την τριήμερη “περιπέτεια” όμως επέστρεψα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, κοιτάζοντας πλέον με άλλο μάτι τα μηχανάκια που υποτιμούσα.
Κατά πρώτον δεν αγχώνεσαι με τίποτα και για κανένα λόγο. Πανάλαφρα και ευέλικτα, και να έπεφτες στα χώματα τίποτα δεν πρόκειται να πάθαιναν, ούτε αυτά ούτε εμείς. Σηκώνεσαι, ξεσκονίζεσαι και φεύγεις. Με πρώτη και δευτέρα ανέβαιναν τσούκου τσούκου τους χαλικόδρομους με τις φυτευτές κροκάλες χωρίς να μασήσουν, και μιλάμε για δρόμους που μόνο ψηλά τζιπάκια θα τολμούσαν. Στην άσφαλτο και στα στροφιλίκια προς την Ανώπολη ψοφήσαμε στα γέλια γιατί κάναμε τις κοντρούλες μας σαν παιδάκια της τρίτης γυμνασίου. Στις στροφές κρεμόμασταν από το πλάι σαν τις μαϊμούδες για να περάσουμε τον μπροστινό από την εξωτερική χωρίς να ακουμπήσουν τα μαρσπιέ κάτω, ενώ σκύβαμε στις ευθείες για να κερδίσουμε δύο χιλιομετράκια τελική παραπάνω για την πολυπόθητη προσπέραση. Δεν πετύχαινε ο φωτογράφος την φωτογραφία και ήθελε δεύτερο και τρίτο πέρασμα στο στενό μονοπάτι στο βουνό; Κανένα πρόβλημα, επιτόπια στροφή στο δευτερόλεπτο και ξαναπερνούσαμε αεράτοι. Αν ήταν κανένα θηρίο χιλιοδιακοσάρι τριακοσίων και βάλε κιλών θα άκουγε μπινελίκια που και φορτηγατζής θα ντρεπόταν. Μακάρι να ήξερα που θα μπορούσα να είχα φτάσει με το παπί μου όταν ήμουν δεκαέξι…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 22/5/2014
