Την προηγούμενη βδομάδα ξεκινήσαμε να περιγράφουμε τη διαδικασία κατασκευής των κορυφαίων μοντέλων της AGV, όπως την είδαμε ιδίοις όμμασι κατά την επίσκεψή μας στο ιταλικό εργοστάσιο. Μετά την πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργία του κελύφους από την όμορφη κοκκινομάλλα, ένας τζουτζούκος παππούλης τα έπιανε ένα ένα και τα έβαζε στην ηλεκτρονική ζυγαριά. Πολύ βαρύ κέλυφος δεν είναι άνετο, πολύ ελαφρύ δεν είναι ασφαλές – πρέπει όλα να είναι ανάμεσα στα 400-450 γραμμάρια όταν βγαίνει από το φούρνο. Εάν ανάψει πράσινο φωτάκι περνάει, εάν ανάψει κόκκινο, στα τσακίδια. Είχαν λίγα στα σκουπίδια! Ευχαρίστως τα έπαιρνα…
Μετά τα πιάνει ένα ρομπότ, ιταλικής κατασκευής παρακαλώ, όπου μέσα σε έναν ειδικό θάλαμο τα τρίβει και τα περνάει αστάρι. Σε διπλανό θάλαμο δουλεύει κι ένας υπάλληλος, όπου τσεκάρει που και που τη δουλειά του ρομπότ, έτσι για τους τύπους. Το μηχάνημα δουλεύει διπλοβάρδιες, χωρίς να κουράζεται, χωρίς διάλειμμα για φαγητό, τουαλέτα ή απεργίες. Μετά πάνε για πλήρως αυτοματοποιημένη βάψιμο ενώ μετά φτάνει η πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή των αυτοκόλλητων που κάνουν τόσο διαφορετικά και υπέροχα τα κράνη της AGV. Μετρήσαμε οκτώ κοπέλες που πολύ προσεκτικά και με τη βοήθεια νερού κολλούσαν αυτοκόλλητα στα πανάκριβα κράνη πριν περαστεί το τελικό βερνίκι. Πάλι κανένας άντρας εδώ, ούτε για δείγμα – τι ρατσισμός είναι αυτός! Μας εξήγησαν ότι η εμπειρία τους έχει δείξει ότι οι γυναίκες είναι πολύ πιο συγκεντρωμένες, γρήγορες, επιδέξιες στην λεπτεπίλεπτη αυτή δουλειά, και φυσικά δεν κάνουν λάθη τα οποία κοστίζουν πολύ ακριβά, αφού αν κολληθεί κάτι λάθος το κράνος πάει πάλι στα τσακίδια. Ότι βγαίνει από εκεί είναι τζιτζί!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 15/5/2014
