Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μια ολόκληρη ζωή ογδόντα ή παραπάνω ετών, αδυνατώντας να καταλάβουν ότι τελικά τα πράγματα είναι τόσο, μα τόσο απλά. Όχι, δεν είμαστε ούτε ο Νόαμ Τσόμσκι, ούτε ο Σωκράτης. Εμείς τα Gasάκια όμως με το φτωχό μυαλό μας, θεωρούμε ότι το νόημα της ζωής του κάθε ανθρώπου είναι το να είναι χαρούμενος και χρήσιμος. Κάθε επιλογή μας να παίρνεται με γνώμονα αυτό. Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω.
“Και που κολλάει αυτό ρε Gasάδες με τα μηχανάκια;” Μα κολλάει παντού. Βλέπω τον εικοσάχρονο ισπανό Marc Marquez κάθε φορά που τερματίζει στους τρεις τελευταίους αγώνες GP με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Πριν από δέκα χρόνια είχε στο δωμάτιο μια γιγάντια αφίσα του ήρωά του, Valentino Rossi, και τώρα τον κοντράρει στα ίσια. Δεν μπορεί να το πιστέψει – πραγματικότητα μεγαλύτερη από το όνειρό του. Στα δικά μας: παρατηρώ ορισμένους πολύ κοντινούς ανθρώπους γύρω μου και ξέρω ότι περνάνε πολύ καλά με τα λίγα που έχουν. Απολαμβάνουν κάθε στιγμή της ημέρας τους και προσπαθούν για το παραπάνω χωρίς να χαλιούνται εάν αυτό δεν τους κάτσει – ίσως υποψιάζονται ότι θα σκάσει κάτι καλύτερο ούτως ή άλλως. Και υπάρχουν και οι άλλοι, οι περισσότεροι, που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Παρότι αντικειμενικά απολαμβάνουν περισσότερα υλικά και συναισθηματικά αγαθά από τους άλλους, ζουν με το άγχος και την φοβία ότι είναι ξεκρέμαστοι, επαναλαμβάνω χωρίς πραγματικά να είναι. Κοιτάνε μόνο ψηλά, εκεί που θέλουν να φτάσουν, χωρίς να κοιτάνε προς τα κάτω, την πορεία που έχουν κάνει. Ένα κλικ χρειάζονται να ξεμπλοκάρουν – τι θα τους το προκαλέσει άραγε;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 16/5/2013
