Τι ωραία που ήταν μια βδομάδα στην Αθήνα! Είχα καιρό να ανέβω στην πρωτεύουσα και θυμήθηκα πόσο ωραία μπορεί να περάσει κανείς εκεί, εάν φυσικά διαθέτει ελεύθερο χρόνο και χρήματα. Δύο πράγματα που ελάχιστοι διαθέτουν πλέον και συνεπώς κανείς δεν περνάει πια καλά.
Τις πρώτες μέρες δεν είχα αντιληφθεί την ψυχολογία των ανθρώπων εκεί, αλλά μετά ήταν απολύτως ξεκάθαρο: οι μισοί έχουν χάσει τις δουλειές τους και οι υπόλοιποι ζουν με το άγχος του πότε θα τη χάσουν. Το ότι οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά τραγικό ποσοστό και ότι άνθρωποι με δεκαετίες προϋπηρεσίας παίρνουν ξεφτίλα τριψήφια μηνιάτικα (όταν τα πάρουν) ας περάσει στα ψιλά γράμματα για να μη μαυρίσουμε τις καρδιές μας. Να ξέρετε όμως ότι παρόλη τη δική μας κατάντια εδώ στην επαρχία, είμαστε προνομιούχοι μπροστά τους. Κι ας έχουν χάσει τις δουλειές τους κάποιοι, κι ας έχουν μειωθεί οι μισθοί των υπόλοιπων, είμαστε πολύ καλύτερα επειδή τα πράγματα είναι πιο ανθρώπινα: άλλοι έχουν τις ελίτσες τους, άλλοι τα πορτοκάλια τους, άλλοι έχουν την πολυτέλεια να μπορούν να τους βοηθούν οι δικοί τους, δεν χρειαζόμαστε τόση βενζίνη για τις μετακινήσεις μας, είμαστε πιο κοντά στη φύση… Ούτε αστέγους έχουμε, ούτε τόση εγκληματικότητα και το σημαντικότερο: δεν αρρωσταίνουμε από το άγχος και τη στενοχώρια!
Το ευχάριστο είναι ότι η δικιά μου λάτρεψε τη μετακίνηση με τη μοτοσυκλέτα. Θαύμα! Με τη βοήθεια του κυκλοφοριακού χάους, κατάλαβε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε ούτε τα μισά χωρίς μηχανάκι. Χρησιμοποίησε και την καινούργια μπουφανάρα της (IXS Michigan, 170€, φοβερό!) και δεν ήθελε να πάει πουθενά χωρίς τη μοτοσυκλέτα. Ποιος να το περίμενε!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 1/2/2012
