Όποιος έχει βγει έστω και μία φορά στο εξωτερικό δεν μπορεί να μην έχει εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι οδηγοί, ή μάλλον οι άνθρωποι γενικότερα. Απ’ αυτόν τον κανόνα εξαιρούνται μόνο οι αφρικάνικες χώρες, η Τουρκία, η Ινδία και όλες όσες τελειώνουν σε –ιστάν ή –ιτζάν (Πακιστάν, Αζερμπαϊτζάν, κλπ). Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρόσφατο ταξίδι μας στη Σκωτία, όπου επιβεβαιώθηκε για άλλη μία φορά πόσο μπροστά βρίσκονται οι τύποι, ή μάλλον για να το πούμε σωστότερα, πόσο πίσω είμαστε εμείς.
Στα περισσότερα από 2.000 χιλιόμετρα που κάναμε δεν συνέβη ΚΑΝΕΝΑ απρόοπτο. Όταν μιλάμε κανένα εννοούμε τίποτα, μηδέν, νάδα, νιετ, νάθινγκ. Δεν πετάχτηκε ούτε ένα όχημα από κανένα στενό ή STOP. Δεν άλλαξε κανείς πορεία χωρίς να βγάλει φλας, δεν κόρναρε κανείς χωρίς σοβαρό λόγο. Και μη νομίζετε ότι ήμασταν σε εθνικές οδούς με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση. Δεν βλέπεις πολλά πράγματα από εκεί και προτιμούμε πάντα επαρχιακούς με περισσότερα τοπία, χωριά, φύση και αξιοθέατα. Στη Σκωτία όμως οι επαρχιακοί διαθέτουν ΜΙΑ λωρίδα κυκλοφορίας και για τις ΔΥΟ κατευθύνσεις. Δηλαδή δρόμοι με συνολικό πλάτος όσο ένα αυτοκίνητο! Και πως περνάς όταν διασταυρώνεσαι με άλλο όχημα ή πως προσπερνάς έναν πιο αργό οδηγό; Έχουν σημεία προσπεράσματος (passing places) σαν μικρά πάρκινγκ ανάγκης δικά μας ανά 300 περίπου μέτρα, όπου παρκάρεις και αφήνεις τον άλλο να περάσει. Σας πληροφορούμε ότι μας άφηναν ΠΑΝΤΑ να περνάμε με ευγένεια και χαμόγελο. Και ποιοι έξυπνοι σ’ ένα πολυσύχναστο αξιοθέατο είχαν παρκάρει τις μηχανάρες τους σε πάρκινκ αναπήρων; Μα φυσικά δύο Έλληνες!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 7/9/2011
