Αυτή τη φορά που πήγαμε ταξίδι στο εξωτερικό πήρα μαζί μου κι ένα GPS. Φοβερό μαραφέτι Σε ρωτάει “που είσαι;” του λες “Μιτάτο”. Σε ξαναρωτάει “που θες να πας;” Του λες “θεία Ζαμπιώ”. Κάνει τους υπολογισμούς του και στο τσακ σου βγάζει το δρομολόγιο, πόση ώρα θα κάνεις να φτάσεις, σε τι υψόμετρο είσαι, πόσα κατσίκια θα συναντήσεις στο δρόμο, και πόσα καλιτσούνια θα σε κεράσει η θεία.
Στην Ιταλία μας έλυσε τα χέρια. Δεν χρειάζεται τόσο μέχρι να φτάσεις στις πόλεις – λίγο να έχεις ιδέα να διαβάζεις χάρτες (αν δεν ξέρεις αν τον κρατάς ίσια ή ανάποδα άστο κακορίκο) θα πας μπάλα, αφού οι άνθρωποι έχουν τέλεια σήμανση και δεν χάνεσαι με τίποτα. Άντε όμως βραδιάτικα να βρεις το ξενοδοχείο Jane στην οδό Via Orcagna 56 μέσα στη Φλωρεντία που είναι τίγκα στους μονόδρομους. Χωρίς GPS θα γυρίζεις σαν την άδικη κατάρα και στο τέλος θα πληρώσεις ταξί να σε οδηγήσει και να το ακολουθείς με τη μοτοσυκλέτα. Με GPS θα βγεις στην πόρτα χωρίς να κάνεις λάθος ούτε ένα τετράγωνο. Ακόμα και στην Αθήνα το χρησιμοποίησα που έμεινα τρεις μέρες και ορκίστηκα να μην ξαναπάω πουθενά χωρίς αυτό. Έτυχε όμως λίγες μέρες μετά να ξαναταξιδέψω σε Βουλγαρία και Σκόπια κι εκεί ήταν παντελώς άχρηστο, αφού δεν υπάρχουν πλήρεις ψηφιακοί χάρτες γι’ αυτές τις χώρες παρά μόνο τα κεντρικά οδικά τους δίκτυα.
Αν ετοιμάζεσαι να πας ταξίδι πάρε ένα δανεικό από κανένα κολλητό να δεις πόσο εύκολα είναι στο χειρισμό τους και από τι χασομέρι μπορεί να σε γλυτώσει. Να δεις που θα κολλήσεις κι εσύ.
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 7/7/2010
