Γιατί τόσο εύφορος, πλούσιος και ευλογημένος τόπος όπως η Κρήτη έχει τη χειρότερη ποιότητα ασφάλτου με τη μικρότερη δυνατή πρόσφυση; Γιατί οι δρόμοι της, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα στρώνονται με καινούργια άσφαλτο, μετά από κάποιες βδομάδες γλιστράνε σαν σαπούνι; Γιατί αφού την κάνουν που την κάνουν τη δουλειά, δεν την κάνουν όπως πρέπει ώστε να μειωθούν τα ατυχήματα στο ελάχιστο; Διότι χωρίς πρόσφυση δεν υπάρχει ούτε κράτημα και φυσικά ούτε φρένα. Με καλή άσφαλτο δεν θα ντεράπαρε κανένα αυτοκίνητο στην στροφή πριν τους Αγίους Αποστόλους έξω από το Μαρινόπουλο, ενώ και στην Κισσάμου η απόσταση του φρεναρίσματος θα μειωνόταν στο μισό.
Πως γίνεται η Αττική Οδός στην Αθήνα να είναι ακόμα δρομάρα με τα όλα της μετά από τόσα χρόνια; Άρα τεχνογνωσία υπάρχει… Μυρίζει ’κονόμα η δουλειά, κάποιοι κατασκευαστές δημοσίων έργων κερδίζουν πολλά λεφτά σε κάθε χιλιόμετρο δρόμου που φτιάχνουν μειώνοντας την ποσότητα και την ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιούν, με αντάλλαγμα το αίμα ντόπιων και τουριστών.
Φέτος πήγαμε διακοπές στην Κάρπαθο, ένα μικρό νησί κάτω από τη Ρόδο, τρείς ώρες μακριά από τη Σητεία με το παπόρι. Εκτός των δρόμων της πρωτεύουσας του νησιού όλοι οι υπόλοιποι ήταν εξαιρετικοί: άσφαλτο που επέτρεπε μεγάλες κλίσεις στη μοτοσυκλέτα και μικρή απόσταση στα φρεναρίσματα πανικού, σωστή χάραξη χωρίς απρόβλεπτες στροφές που κλείνουν απότομα (όπως αυτή η θλιβερή πριν μπεις στους Λάκκους), τέλεια σήμανση που σε ενημέρωνε αλλά και προειδοποιούσε… Η Κάρπαθος έχει πολύ ψωμί, η συνέχεια στο επόμενο…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 2/9/2009
