Υπάρχουν πολλά επαγγέλματα που δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε, στην κορυφή της λίστας όμως μάλλον θα βάζαμε (μαζί με τους γιατρούς, τους ιδιοκτήτες τσίρκου και τους τραπεζικούς υπάλληλους) τους ασφαλιστικούς πράκτορες. Ήρθε ο Χρηστάρας σήμερα για να δει για κράνος και μέσα σε δέκα λεπτά πρέπει να χτύπησε πάνω από είκοσι φορές το τηλέφωνό του. Τα δύο ήταν για ατυχήματα πελατών του, για τα οποία έπρεπε να τρέξει να πάει να φροντίσει. «Γιατί παίρνουν εσένα και όχι το αρμόδιο τμήμα φροντίδας ατυχημάτων της ασφαλιστικής τους;» «Μα γιατί αν δεν πάω θα τους φάνε λάχανο!»
Έχει απόλυτο δίκιο. Εξαιτίας της αδρεναλίνης και των έντονων συναισθημάτων τη στιγμή ακριβώς μετά το ατύχημα, και οι δύο πλευρές δεν ξέρουν τι ακριβώς τους γίνεται. Συνήθως αυτός που προκάλεσε το ατύχημα κλαίει και οδύρεται μετανιωμένος. «Μη στεναχωριέσαι παλικάρι μου, καινούργιο θα στο κάνω. Να οι κάρτες μου, το τάδε μαγαζί έχω, ό,τι θέλεις εγώ είμαι εδώ, πιπίλα θα γίνει». Αυτός που δεν φταίει, ζαλισμένος και αγχωμένος καταρχάς για την υγεία του αλλά και για τις υλικές ζημιές, χάφτει τα παρηγορητικά λόγια του φταίχτη, τα οποία τις περισσότερες φορές εξατμίζονται μαζί με αυτόν τις επόμενες μέρες.
Ουαί και αλίμονό σας εάν δεν καλέσετε την τροχαία για να καταγράψει το γεγονός και να ελέγξει διάφορα πράγματα, όπως για παράδειγμα το επίπεδο αλκοόλ στο αίμα του. Μας έλεγε ο Χρήστος διάφορες καταπληκτικές ιστορίες, όπως αυτή του ανασφάλιστου «συχωριανού» ενός παιδιού, που από την επόμενη μέρα δεν απαντούσε το κινητό για να μην πληρώσει τα εκατό ευρώ της ζημιάς. Μην πιαστείτε κορόιδα για να κάνετε τους καλούς, πάντα να καλείτε τροχαία για να είστε καλυμμένοι.
