Δεν θα αρνηθώ ότι παλιότερα ήμουν φανατικός πολέμιος των συστημάτων ενδοσυνεννόησης. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποιος ήθελε να εξακολουθεί να ακούει τον/ την σύντροφό του ακόμα και εκτός σπιτιού, ακόμα και πάνω στη μοτοσυκλέτα. Ούτε γιατί να ακούει μουσική και να χάνει τη συγκέντρωσή του χωρίς να είναι 100% αφιερωμένος στο δρόμο. Μέχρι που μου φόρεσαν μία.
Την πρώτη φορά ήταν ένα σετ της Interphone που είχε τοποθετήσει στα δύο του κράνη ο Γρηγόρης από την Γεια Σου Μάνα Σαλονίκη, και μου τα δάνεισε μαζί με το Crosstourer του όσο ήμουν εκεί στις διακοπές. Εκεί, στη μεγάλη πόλη, απόλαυσα τις συζητήσεις με τη ντόπια γυναίκα μου, η οποία μου εξηγούσε κάθε μέρος από το οποίο είχε αναμνήσεις. Πολύ ωραία. Μετά, πάλι δανεική γιατί ή θα είμαστε ισχυρογνώμονες ή θα παίζουμε, μου έβαλαν μία φτηνή κινεζιά σε ένα ταξίδι, επειδή θα ήμουν «σκούπα» και έπρεπε να ενημερώνω τον μπροστινό εάν όλα πίσω βαίνουν καλώς. Αυτό δεν πήγε τόσο καλά, διότι α) λόγω κακής απόδοσης μετά τα 90 δεν άκουγα τίποτα και τα νεύρα μου έγιναν τσατάλια και β) τις σπάνιες φορές που άκουγα συζητούσαμε με τον πρώτο για το μέλλον μας, πότε θα γίνουμε πατέρες και τέτοια. Δέκα μήνες μετά είχαμε παιδιά και, όπως έπρεπε, κουμπαριάσαμε κιόλας. Το νου σας με τις ενδοσυνεννοήσεις, μπορεί να μπλέξετε.
Τελευταία όμως, μου ξαναέβαλαν μία πανάκριβη Cardo από το ΜΟΤΟ, για το Mega Test στη Βοσνία με 13 μοτοσυκλέτες. Εκτός του ότι οι βαρετές ευθείες αποκτούσαν νέο ενδιαφέρον με soundtrack από τα καταπληκτικά ηχεία της JBL με το βαθύ μπάσο, εκτός του ότι δεν χάθηκε ποτέ κανείς γιατί ήμασταν συνδεδεμένοι 6 ταυτόχρονα, ειδοποιήθηκε αμέσως ο προπορευόμενος αρχηγός της αποστολής σε ένα ευτυχώς μικρό ατύχημα. Τελικά αγόρασα μία Ιnterphone χθες. Ποτέ δεν θα ξαναπώ «ποτέ»!