Για όσους έχουν ακόμα τα κότσια να οδηγούν μηχανάκι, σας έχω μαντάτα. Και καλά και όχι και τόσο καλά. Ποια θέλετε να ακούσετε πρώτα; Από τα όχι και τόσο καλά λένε εκεί πίσω στη γαλαρία. Είστε έτοιμοι; Θα πέσετε! Ναι ναι, θα πέσετε. Δεν έχει καμία σημασία αν έχετε πέσει ήδη, ή πόσες φορές έχετε πέσει, ή αν δεν έχετε πέσει ποτέ. Θα πέσετε, τέλος. Νόμος.
Ξέρετε πώς πέφτουν οι περισσότεροι; Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά συνήθως και κατά κύριο λόγο πέφτουμε μέσα στην πόλη, πολύ κοντά στο σπίτι μας κιόλας, από ηλίθιους/ες /α που γράφουν μηνύματα, μιλάνε στο κινητό, βάφονται (!), ή απλώς πετάει το μυαλό τους στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Ούτε στοπ ούτε φανάρι. Μπαμ και κάτω. Και όποιον πάρει ο χάρος.
Τα καλά μαντάτα είναι ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να μειωθούν οι πιθανότητες όσο λιγότερο γίνεται: ο πρώτος είναι να γίνουμε Αγγλία ή Σκανδιναβία: Κάμερες ΠΑΝΤΟΥ! Ή μπάτσοι, αλλά και οι κάμερες την κάνουν τη δουλειά. Σε κάθε φανάρι, σε κάθε διασταύρωση, σε κάθε STOP. Αυτό θέλουμε και αυτό χρειαζόμαστε γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Προσέξτε, όχι οι Έλληνες, οι άνθρωποι γενικότερα. Γιατί έχουμε δει και τους πολιτισμένους Σκανδιναβούς που μόλις πατήσουν το πόδι τους και πάρουν πρέφα ότι δεν υπάρχει τιμωρία, γίνονται τάλε κουάλε με μας. Διπλώματα, πινακίδες, πρόστιμα, χειροπέδες και βουρδουλιές θέλουμε και θα στρώσουν όλα.
Αλλά μέχρι τότε πρέπει να σταματάμε ΕΜΕΙΣ σε κάθε φανάρι, διασταύρωση και STOP των άλλων. Σα να είμαστε σίγουροι ότι η βλακεία θα γίνει. Είναι κουραστικό αλλά σας διαβεβαιώ ότι γίνεται συνήθεια μετά από λίγο καιρό και παλεύεται. Είναι ο μόνος τρόπος να τη βγάλουμε καθαρή.
Κάτι που έλεγα στην σχολή είναι ότι εάν κινδυνεύουμε η πέσουμε θα φταίμε μόνο ε
μείς που δεν το είχαμε προβλέψει.
Και πάντα μετά το λάθος αφήνουμε τους άλλους στην άκρη κάνουμε το συμβάν Repay στο μυαλό μας και ψάχνουμε να δούμε τι διαφορετικό θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει.
Με εκτιμηση