Μιλούσα τις προάλλες με μία φίλη, η οποία μου εκμυστηρεύτηκε ότι τη συγκίνησε και την επηρέασε πολύ σαν άνθρωπο μία ατάκα που άκουσε πρόσφατα σε μία ταινία: «Είναι δυνατόν να μη νοιάζει τον κόσμο τέτοιο πράγμα;» Δεν έχει καμία σημασία τι ήταν αυτό το πράγμα στην ταινία. Στην αρχή που μου το είπε δεν το πολυκατάλαβα, μετά που το ξανασκέφτηκα όμως προβληματίστηκα κι εγώ. Κολλάει επίσης πολύ με το γεγονός ότι ταυτόχρονα δύο άλλοι φίλοι μου υποφέρουν από κατάθλιψη.
Ξέρετε γιατί δεν έχουμε κι εμείς κατάθλιψη; Επειδή δεν έχουμε χρόνο να συλλογιστούμε πόσο σκατά είναι τα πράγματα, πόσο χάλια δείχνουν ότι θα πάνε στο μέλλον και πόσο κανείς δε νοιάζεται για τίποτα – ούτε για τον ίδιο του τον εαυτό, πόσο δε για τους άλλους. Μας έχει πάρει τόσο πολύ η μπάλα της καθημερινότητας και των καθημερινών αναγκών, ώστε δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τη μαυρίλα. Ας ξεκινήσουμε από τα δικά μας: δεν τον ένοιαζε τον άλλο που ήπιε τον πάτο του ξημερώματα, ανέβηκε στο μηχανάκι του, πέρασε τέσσερις διασταυρώσεις με STOP , και στην έκτη τον πήρε παραμάζωμα ένα αυτοκίνητο που πήγαινε κανονικά και τον έκανε σούπερμαν και ανάπηρο για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Δε νοιάζει την κυρία που φέρνει τον 5χρονο συμμαθητή της κόρης μου στο νηπιαγωγείο κάθε μέρα με ηλεκτρικό πατίνι, ξεκράνωτοι και οι δύο. Δε νοιάζει κανέναν που γράφει μηνύματα στο κινητό την ώρα που οδηγεί ποιον θα πάρει ο χάρος. Ούτε κανένα γαμοβουλευτή νοιάζει τι θα γίνουν οι άλλοι με τις μαλακίες που υπογράφει για να τα τσεπώσει. Στα παπάρια τους όλοι. Μα αλήθεια τώρα, έτσι θα ζήσουμε αυτό που μας απέμεινε;