Δεν λέω, ωραίες οι καινούργιες μοτοσυκλέτες. Αλλά και η παλιά, η δικιά σου, αυτή που με τόσες οικονομίες και θυσίες αγόρασες πριν καν σκεφτείς ότι θα μπορούσες κάποτε να κάνεις οικογένεια, τι θα απογίνει; Θα την δώσεις για ένα κομμάτι ψωμί για να προσθέσεις άλλα δέκα χιλιάρικα τουλάχιστον, για να κάνεις ό,τι έκανες και πριν, αλλά λίγο καλύτερα;
Μετά από εξοντωτικά χρονοβόρα σκέψη μισού λεπτού, τελικά αποφάσισα να μην τα σκάσω για καινούργιο. Ένα μικρό ρόλο έπαιξε ίσως η ασήμαντη λεπτομέρεια ότι από τα υπόλοιπα δέκα χιλιάρικα που θα ήθελα για καινούργια μοτοσυκλέτα (αν πουλήσω την παλιά), μου λείπουν περίπου τα δεκατρία. Είναι όμως και το συναισθηματικό κομμάτι. Πώς μπορώ να εγκαταλείψω την μηχανική μου σύντροφο που με έχει ταξιδέψει στα πέρατα της Ευρώπης και της χώρας, έχουμε κάνει νυχτερινές καταδρομικές, αστραπιαίες εξορμήσεις, αυτή που έχει παρακολουθήσει σιωπηλά κάθε μου κίνηση τα τελευταία δεκαέξι χρόνια; Ε, δεν μου έκανε καρδιά. Την έδωσα στον Μανωλιό τον Πατέντα για τα μηχανικά και μετά στον πλαστικό χειρουργό τον Γιώργο τον Νιάου και την έκαναν καλύτερη από καινούργια. Και κόλλημα τα πλαστικά, και ίσιωμα, και βάψιμο, και τριψίματα, και αλλαγές βιδών, και service η ανάρτηση, ε και καινούργια αλυσιδογράναζα, τζιτζί έγινε το εργαλείο. Το κοντέρ γράφει 122.800 χιλιόμετρα αλλά αν δεν σου πουν πόσα έχει και την οδηγήσεις θα πεις ότι έχει 12.280. Είναι μέλος της οικογένειας, με ταξιδεύει στο καταπληκτικό παρελθόν και στο συναρπαστικό μέλλον. Ακόμα και η μικρή Ελευθερία (που δεν μιλάει ακόμα), όταν τη ρωτήσεις ποια είναι η μοτοσυκλέτα του μπαμπά, λέει «ταααά» και την δείχνει χαμογελώντας!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 3/7/2019
