Μία άλλη πολύ συχνή αιτία μπίστου στα μέρη μας (Ελλάδα δηλαδή), είναι τα χαλίκια στη μέση της στροφής. Ξέρετε, εκεί που πηγαίνεις ωραία και καλά με γοργό ρυθμό και χορταστικές κλίσεις, ξαφνικά στη μέση μιας τυφλής στροφής πατάει ο μπροστινός τροχός σε χαλίκια, άμμο, πετραδάκια ή κόπρανα από πρόβατα, με αποτέλεσμα σαβούρδα α λα MotoGP (μόνο που αυτοί δεν πληρώνουν τις επισκευές J).
Πώς το αποφεύγουμε; Μα με το να μην πατήσουμε στο συγκεκριμένο σημείο! Καταρχάς, γιατί δεν το είδαμε; Μάλλον επειδή μας κυνηγούσε ο δεύτερος πιο γρήγορος της παρέας και με την ταυτότητα στο στόμα δεν προλάβαμε να κάνουμε ούτε «γαμώτ’ γαμώτ’». Ο ρυθμός μας πρέπει πάντα να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της εκάστοτε διαδρομής (μεγάλη κουβέντα αυτή) και να είναι τέτοιος ώστε να υπάρχουν περιθώρια αντίδρασης, καθώς επίσης και να μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πάντα, από την είσοδο έως την έξοδο της στροφής. Στο δρόμο, το «μπαίνω στη στροφή αργά, βγαίνω γρήγορα» δουλεύει καταπληκτικά. Δεν στρίβουμε μέχρι να μπορούμε να δούμε τι γίνεται στην κορυφή της στροφής: Τρακτέρ; Αγροτικό σταματημένο που χαιρετάει τον κουμπάρο του; Κατσίκα που μασουλάει; Νερά; Τα πάντα είναι πιθανά και ρώσικη ρουλέτα στο δρόμο δεν παίζουμε. Μόλις δούμε ότι όλα είναι εντάξει στην κορυφή και την έξοδο, τότε μόνο στρίβουμε και ανοίγουμε το γκάζι. Ναι, μπορεί να σας περνάνε οι κολλητοί σας από την εσωτερική αλλά πείτε τους ότι στο τέλος της διαδρομής δεν τους περιμένει κανένα κύπελο. Αν τους απογειώσει όμως κανένας τρακτερομανούσος στο Μπαμπιόλο θα ψάχνουν καινούργιο πιρούνι, τιμόνι, πλαστικά, μπέρτα του Σούπερμαν και καινούργια αυτοπεποίθηση!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 24/1/2018
