Είναι πολύ λίγες οι χαμογελαστές φάτσες σήμερα. Περπατήστε στο κέντρο ένα πρωί και χαζέψτε μούρες – οι περισσότερες θα είναι κατεβασμένες, αγχωμένες, μουτρωμένες, ανήσυχες, αρνητικές, σφιγμένες. Ακόμα και τα παιδάκια μου φαίνεται ότι έχουν χάσει λίγο το κέφι τους αλλά δεν βλέπω πλέον πολλά στο δρόμο κι έτσι δεν ορκίζομαι γι’ αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι αν κοιτάξουμε προς τα “πάνω”, αυτά που δεν έχουμε, τότε μας λείπουν πολλά. Προσωπικά θέλω να επιπλώσω το σπίτι μου με τις τελευταίες γκατζιετές, να πάρου κινούργιου κουμπιούτ’ρ, καινούργια ηχεία, και οπωσδήποτε μια καινούργια μοτοσυκλέτα. Εντάξει, δέκα χρόνια κλείνει τον Μάιο το καημένο το Φεηζεράκι. Οδήγησα φέτος το Honda Crosstourer 1200, ναι, αυτό θα είναι το επόμενο. Και μετά ξύπνησα και έπεσα από το κρεβάτι, γιατί πρώτα πρέπει να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας που μου ήρθαν, την ασφάλεια, να βάλω ένα τόνο πετρέλαιο κατά το τέλος του Γενάρη…
Αν κοιτάξουμε προς τα “κάτω” όμως, έχουμε πολλά. Έχουμε φαγάκι καθημερινά, κεραμίδι στο κεφάλι μας, λίγη βενζινούλα στο μηχανάκι (όχι πολύ, κάτω από τη μέση), και πολύ καλή παρέα που γελάμε μαζί και διασκεδάζουμε τους πόνους μας. Δεν είναι καθόλου λίγα αυτά, κι αν δεν σας πείθουν τότε ένα ταξιδάκι στην Ινδία θα σας κάνει να δείτε τα πράγματα διαφορετικά (φοβερή η Ινδία, να πάτε οπωσδήποτε).
Τι θέλουμε να σας πούμε; Ότι μια ζωή την έχουμε ρε παιδιά. Να πάει να απαυτωθεί, θα τη βγάλουμε και θα περνάμε ωραία με ότι έχουμε. Με το παλιό μας μηχανάκι, με τα προπέρσινα ρουχαλάκια μας, θα γελάμε και θα περνάμε σούπερ! Χρόνια Καλά!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 23/12/2012
