Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε μαζεύτηκαν απ’ όλη την Κρήτη αλλά και διάφορα μέρη της Ελλάδας τα μέλη του BMW GS Forum και έκοψαν την πίτα τους στα Χανιά. Έκαναν τις βόλτες τους και γνώρισαν τις ομορφιές του νομού, έφαγαν, χόρεψαν, κέρδισαν τα δώρα τους, γνωρίστηκαν, γέλασαν και γύρισαν στα σπίτια τους. Την τελευταία μέρα πήγα μαζί τους και απόλαυσα την παρέα τους. Ωραίοι τύποι.
Θυμάμαι ότι παλιότερα απέφευγα με πάθος τις μαζικές διοργανώσεις. Δεν πατούσα όπου μαζευόντουσαν πάνω από πέντε, ακόμα κι αν ήταν απολύτως γνωστοί. Ούτε οι λέσχες μου άρεσαν, ούτε οι πανελλήνιες συγκεντρώσεις, ούτε οι πολυπληθείς εκδρομές, με τίποτα. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από σας πιστεύετε το ίδιο, και η αλήθεια είναι ότι έχετε καλούς λόγους: δεν σας αρέσει η ταλαιπωρία. Άντε να περιμένεις να μαζευτούν στο ραντεβού, άντε να περιμένεις τους αργούς, άντε να πιάσεις τους γρήγορους, άντε να ανεχτείς τους κάγκουρες, άντε να περιμένεις στο βενζινάδικο να γεμίσουν όλοι…
Ξέρετε όμως γιατί έχω αλλάξει γνώμη; Επειδή σε κάτι τέτοιες φάσεις γνωρίζεις προσωπικότητες που αλλιώς δεν θα μπορούσες να συναντήσεις ποτέ. Θα σας εξηγήσω με την αγαπημένη μου παρομοίωση: φανταστείτε να περνάνε από μπροστά σας μπαλόνια, τα οποία είτε είναι άδεια, είτε περιέχουν κάποια δώρα που μπορείτε να κρατήσετε για πάντα. Θα καθόσασταν να τα βλέπετε να περνάνε ή θα παίρνατε τη βελόνα και θα τα σπάγατε όλα; Κάν’ τε το δεύτερο και δεν θα μετανιώσετε. Κάποιοι είναι αδιάφοροι αλλά άλλοι είναι πραγματικοί θησαυροί. Έτσι γνώρισα τον “Πατέρα”, τους “Γεροπαράξενους,” τον “Περιπέτεια” κι ένα σωρό άλλους που δεν θα αντάλλαζα με τίποτα. Ανοιχτείτε και θα δείτε…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 28/3/2012
