Πέταξε την τη ρημάδα. Θα μπορούσες να την κρατήσεις και να την κλείσεις απλώς, αλλά αυτό είναι αδύνατον. Έχεις κολλήσει, παραδέξου το: το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν μπαίνεις σπίτι είναι να την ανοίγεις και να την αφήνεις να παίζει “για παρέα” (λες και δεν έχεις άλλες παρέες).
Παρατήρησε λίγο και θα αντιληφθείς αμέσως πόσο καταστρέφει την ατμόσφαιρα – όχι το όζον βρε ντουντούκο, την ατμόσφαιρα που έχεις φτιάξει με την δικιά σου ή τους καλεσμένους σου. Δες τους όταν κάθονται στο καθιστικό σου με ανοιχτό το κονσερβοκούτι ότι όταν μιλάνε μεταξύ τους δεν κοιτάζονται αλλά ρίχνουν υποσυνείδητα κλεφτές ματιές στην οθόνη. Κι έτσι οι όμορφες κουβέντες και ο μέγας χαβαλές που θα μπορούσε να γίνει πάει περίπατο εξαιτίας του Σάκη.
Και δεν είναι μόνο αυτός: είναι οι ηθοποιοί (= ποιώ ήθος) που υποτίθεται ότι είναι υποδείγματα συμπεριφοράς αφού τους βλέπουν εκατομμύρια, και καβαλάνε ξεκράνωτοι μοτοσυκλέτες επειδή είναι πολύ ωραίοι και μοιραίοι να πούμε. Ή οδηγούν τα αυτοκίνητά τους πάντα χωρίς ζώνη ενώ μιλούν στα κινητά, καπνίζουν, ερωτοτροπούν και γράφουν γράμμα ταυτόχρονα. ΄Η οι ειδήσεις που δείχνουν τον γελοίο νομάρχη της Θεσσαλονίκης σε σκούτερ επίσης ξεκράνωτο. Άσε τις τηλεοπτικές σειρές που προβάλλουν ως δεδομένο την οικογένεια-πουταναριό, ενώ η Νικολούλη θα βρει το παπί που σου έκλεψαν πρόπερσι...
Η τηλεόραση είναι καλή για ελάχιστα πράγματα: για μερικά εκπληκτικά ντοκιμαντέρ διαφόρων ειδών, για να παρακολουθείς αγώνες μοτοσυκλετών, ή για να αράζεις στον καναπέ σου και να βλέπεις με την παρέα σου ταινίες που έχεις ΕΣΥ επιλέξει να δεις. Ποιος όμως έχει την ψυχολογική δύναμη να περιορίζει την τηλεθέαση του μόνο σ’ αυτά; Εδώ την έχεις βάλει και στην κρεβατοκάμαρα…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 13/1/2010