Είχαμε πει ότι δεν θα ξανά ασχοληθούμε με το θέμα, αλλά αυτή την τελευταία εβδομάδα το τερμάτισαν μερικοί. Άντε έναν γραφικό, λες εντάξει, στατιστικά παίζει. Δύο αρχίζεις και αναρωτιέσαι, ε, με τέσσερις ξεπεράστηκε το όριο της λογικής. Εν τω μεταξύ, λες και είναι συνεννοημένοι, χρησιμοποιούν και τις ίδιες ακριβώς λέξεις: «Φιλαράκι ένα κράνος μηχανής για την πόλη θέλω, να ξέρεις, εκείνα τα πολύ μικρά που είναι πάνω από τα αυτιά, να σαν ποδηλατικά που μοιάζουν. Μόνο στην πόλη κυκλοφορώ και με αυτά παίρνω πολύ αέρα».
Στην αρχή δεν καταλαβαίναμε τι έλεγαν, πλέον όμως με τόσα χρόνια εμπειρίας στην πλάτη γνωρίζουμε ακριβώς ότι ζητούν ένα από εκείνα τα καρυδότσουφλα που φορούν όσοι κάνουν ποδήλατο, σκι, παρά πέντε, σκέιτ μπορντ, πατίνια ή ορειβασία βουνού. Τι να τον κάνετε τον αέρα ρε σούργελα, που όταν φάτε τον μπίστο θα σας έρθει ο ουρανός σφοντύλι. Είναι ίσως οκ για τη χρήση που σχεδιάστηκαν, αλλά ΟΧΙ για χρήση σε μηχανάκια. Δεν πληρούν καμία προδιαγραφή, δεν προστατεύουν, δεν, δεν, δεν. «Μα στην πόλη μόνο θα το φοράω». Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε πριν 15 μέρες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα στατιστικά ατυχημάτων το 2021, το 92% των τραγικών δυστυχημάτων σημειώθηκαν σε αστικούς ή αγροτικούς δρόμους, ενώ το 8% σε αυτοκινητόδρομους. «Μα δεν τρέχω». Έχετε ποτέ χτυπήσει το κεφάλι σας περπατώντας στο σπίτι πάνω σε ξεχασμένο ανοιχτό ντουλάπι; Ε αυτός ο συγκλονιστικά τρομακτικός πόνος γίνεται με 2,36 χιλιόμετρα την ώρα. Φανταστείτε με 40 χιλιόμετρα σε κράσπεδο πεζοδρομίου. «Μα είμαι κουτός και ανόητος και δε με νοιάζει τι θα πάθω». Ε με αυτό το τελευταίο σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Πηγαίνετε να αγοράσετε ό,τι σας κατεβάσει η κούτρα σας. Εάν δεν μπορείτε να την εκτιμήσετε οι ίδιοι, ποιος θα καταφέρει να σας πείσει; Εμείς ή το κράτος;
